حسام ایرانمنش؛ الهه عرب عامری؛ احمد فرخی؛ حمیده ایرانمنش
چکیده
هدف تحقیق حاضر مقایسۀ تأثیرات سه شیوۀ تمرینی تکلیف منفرد، تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر بر تعادل افراد سالمند بود. شرکت‌کنندگان در این تحقیق 36 نفر از سالمندان بالای 65 سال واجد شرایط شهر کرمان بودند که بر اساس نمرۀ پیش‌آزمون برگ به‌طور تصادفی به 3 گروه 12 نفری، تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی شامل گروه ...
بیشتر
هدف تحقیق حاضر مقایسۀ تأثیرات سه شیوۀ تمرینی تکلیف منفرد، تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر بر تعادل افراد سالمند بود. شرکت‌کنندگان در این تحقیق 36 نفر از سالمندان بالای 65 سال واجد شرایط شهر کرمان بودند که بر اساس نمرۀ پیش‌آزمون برگ به‌طور تصادفی به 3 گروه 12 نفری، تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی شامل گروه تمرین تکلیف منفرد، گروه تمرین تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و گروه تمرین تکلیف دوگانه با اولویت متغیر بود. گروه تجربی تمرینات را به مدت 4 هفته و هفته‌ای 3 جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسۀ تمرینی 45 دقیقه بود. از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنادار 05/0≥p برای تجزیه‌وتحلیل دادهها استفاده شد. نتایج نشان داد که بین گروه‌های تمرینی تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و همچنین تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر تفاوت معناداری وجود دارد (به‌ترتیب 008/0 P = و 000/0 P =)، ولی بین گروه‌های تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری مشاهده نشد (149/0=P). در مورد آزمون TUG در شرایط تکلیف دوگانه مشخص شد که بین گروه‌های تمرینی تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت ثابت، تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر و گروه‌های تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری مشاهده شد (به‌ترتیب 035/0 P= و 033/0 P = و 000/0 P =). به‌طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات تعادلی تکلیف منفرد و دوگانه موجب بهبود عملکرد تعادلی در بین افراد سالمند شد، ولی افرادی که به روش تکلیف دوگانه تمرین کردند، در هر دو شرایط تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه عملکرد بهتری داشتند.
حمیده ایرانمنش؛ حسام ایرانمنش؛ علیرضا صابری کاخکی؛ رضا ایرانمنش
چکیده
هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطة بین ادراک جو انگیزشی هم تیمی ها، استرس و میزان تمرین هفتگی با تحلیل رفتگیورزشکاران جوان نخبة استان کرمان بود. جامعة آماری تحقیق شامل ورزشکاران مرد نخبة استان کرمان از رشته های تیمی وانفرادی (تنیس روی میز، کاراته، تکواندو، بدمینتون، دوچرخه سواری، هندبال، والیبال، بسکتبال و فوتبال) با دامنة سنی 15 تا 19که ...
بیشتر
هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطة بین ادراک جو انگیزشی هم تیمی ها، استرس و میزان تمرین هفتگی با تحلیل رفتگیورزشکاران جوان نخبة استان کرمان بود. جامعة آماری تحقیق شامل ورزشکاران مرد نخبة استان کرمان از رشته های تیمی وانفرادی (تنیس روی میز، کاراته، تکواندو، بدمینتون، دوچرخه سواری، هندبال، والیبال، بسکتبال و فوتبال) با دامنة سنی 15 تا 19که به صورت مداوم در پایگاه قهرمانی این استان در سال 1391 تمرین میکردند. حداقل چهار سال سابقه (n = سال بود ( 120فعالیت در رشته ورزشی و کسب مقام در سطح کشوری را دارا بوده اند. نمونة تحقیق باتوجه به فرمول کوکران، 92 نفر است که،( بهصورت تصادفی انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامة ادراک جو انگیزشی همتیمیها (نوتامانیس و وازو، 2005پرسشنامة تحلیل رفتگی ورزشکاران (ریداک و اسمیت، 2001 )، و پرسشنامة ادراک استرس (کوهن و همکاران، 1983 ) استفادهشد. در نهایت از فرم ویژگیهای فردی برای مشخص کردن میزان ساعات تمرین هفتگی، مقامهای کسب شده، مدت فعالیت، سن ورشتة ورزشی استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیره و نمودار پراکنش وآزمون نمونه های مستقل استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین تمامی اجزای ادراک جو انگیزشی هم تیمی ها (به غیر از نزاع درون-بین خرده مقیاس نزاع درون تیمی .(P< 0/ تیمی) با تمامی اجزای تحلیل رفتگی ورزشکاران رابطة منفی و معناداری وجود دارد ( 05بین ادراک استرس و تمامی اجزای تحلیل رفتگی .(P≥ 0/ و تحلیل رفتگی رابط ة مثبت مشاهده شد. این رابطه معنادار نبود ( 05اما بین ساعات تمرین هفتگی با تحلیل رفتگی و خرده مقیاسهای آن، رابطة .(P <0/ رابطة مثبت و معناداری مشاهده شد ( 05علاوه بر این بین تحلیل رفتگی، ادراک جو انگیزشی هم تیمی ها، استرس و ساعات تمرین .(P≥ 0/ معناداری نیز مشاهده نشد ( 05در نهایت، نتایج آماری در زمینة پیشبینی .(P≥ 0/ هفتگی در ورزشکاران تیمی و انفرادی تفاوت معناداری وجود نداشت ( 0547 درصد میزان تحلیلرفتگی باتوجه به ادراک جو انگیزشی همتیمیها، استرس و میزان تمرین / تحلیل رفتگی نشان داد که 7هفتگی تبیین میشود. بهعلاوه، از بین این متغیرها، استرس مهمترین عامل پیشبینیکنندة تحلیلرفتگی ورزشکاران بود. نتایجنشان داد که توجه به نقش هم تیمی ها و کنترل استرس ورزشکاران در فرایند تحلیل رفتگی میتواند تضمین کنندة کاهش اینپدیده در ورزشکاران نخبة جوان باشد و در نتیجه به بهبود عملکرد و پایداری آنان در عرصة ورزش منجر شود.
