فاطمه شهیدی زندی؛ بهروز گل محمدی؛ حکیمه اکبری
چکیده
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر برنامۀ حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارتهای حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم بود. روش مطالعۀ حاضر تجربی و از نوع پیشآزمون، آزمون میانی، پسآزمون و آزمون یادداری است. از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر بهصورت نمونههای در دسترس انتخاب و براساس سن (1/3 ± 26/8 سال)، جنس، شدت ...
بیشتر
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر برنامۀ حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارتهای حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم بود. روش مطالعۀ حاضر تجربی و از نوع پیشآزمون، آزمون میانی، پسآزمون و آزمون یادداری است. از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر بهصورت نمونههای در دسترس انتخاب و براساس سن (1/3 ± 26/8 سال)، جنس، شدت و درجۀ اوتیسم و نیز پایۀ تحصیلی بهطور نسبی همتاسازی شدند و در گروههای تجربی (8) و کنترل (8) قرار گرفتند. ابتدا پیشآزمون با استفاده از آزمون اولریخ 2000 از آزمودنیها بهعمل آمد. برنامۀ حرکتی پیشرونده به مدت 30 جلسه اجرا شد. پس از 15 جلسه آزمون میانی و 30 جلسه آزمون پایانی از کودکان بهعمل آمد و نیز پس از 30 روز از پایان تحقیق آزمون یادداری انجام گرفت. از آزمون KS بهمنظور تعیین نرمال بودن دادهها و از آزمون تحلیل واریانس عاملی با طرح تکرار اندازهگیری و نیز آزمون تعقیبیLSD بهمنظور تعیین کمترین تفاوت معناداری استفاده شد. یافتهها نشان داد که برنامۀ حرکتی پیشرونده نسبت به گروه کنترل در سطح معناداری 05/0 P< تأثیر بیشتری بر رشد مهارتهای دستکاری، جابهجایی و مهارت درشت داشته است.