نرگس عبدلی؛ نسرین پارسایی؛ حسن رهبان فرد
چکیده
پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر ترکیب دو شیوۀ تمرینی مشاهده و سایهزنی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت صورت گرفت. بدینمنظور 60 دانشآموز دختر دبیرستانی داوطلب (19-17 سال)، انتخاب شدند و بعد از اجرای پیشآزمون بهطور تصادفی در پنج گروه مشاهدهای، سایهزنی، فیزیکی، ترکیبی (مشاهده ـ سایهزنی) و کنترل قرار گرفتند. گروههای تمرینی در مرحلۀ ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر ترکیب دو شیوۀ تمرینی مشاهده و سایهزنی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت صورت گرفت. بدینمنظور 60 دانشآموز دختر دبیرستانی داوطلب (19-17 سال)، انتخاب شدند و بعد از اجرای پیشآزمون بهطور تصادفی در پنج گروه مشاهدهای، سایهزنی، فیزیکی، ترکیبی (مشاهده ـ سایهزنی) و کنترل قرار گرفتند. گروههای تمرینی در مرحلۀ اکتساب، مهارت پرتاب دارت را براساس دستورالعمل ویژۀ هر گروه 60 مرتبه تمرین کردند. ده دقیقه پس از مرحلۀ اکتساب، آزمون یادداری/انتقال فوری اجرا شد و پس از 24 ساعت بیتمرینی آزمون یادداری/ انتقال تأخیری انجام گرفت. آزمون تحلیل واریانس با اندازههای تکراری (سطح معناداری 05/0) نشان میدهد گروهها بهطور معناداری عملکرد بهتری در مقایسه با گروه کنترل دارند (05/0>P). همچنین گروه فیزیکی و گروه ترکیبی در مقایسه با گروههای مشاهده و سایهزنی بهطور معناداری عملکرد بهتری دارند (05/0>P). میزان یادگیری گروه ترکیبی برابر با تمرین فیزیکی است (05/0P<). بهطور کلی، نتایج این پژوهش نشان میدهد با ترکیب مشاهده و سایهزنی، یادگیری برابر با تمرین فیزیکی رخ میدهد. این یافتهها پیشنهاد میدهد با توجه به اینکه این شیوۀ تمرینی، در هر زمان و هر مکان و با حداقل امکانات قابل اجراست، میتواند زمان و هزینههای آموزشی را کاهش دهد و حتی در شرایطی خاص جایگزین تمرین فیزیکی شود.