عذرا نریمیسایی؛ محمدرضا دوستان؛ معصومه حسین زاده
چکیده
مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرین همراه با ریتمهای مختلف موسیقی بر جفتشدگی حرکت دودستی بود.روش پژوهش: شرکتکنندگان در پژوهش 48 دانشآموز (۱۵ تا 17 ساله) بودند که به سه گروه 16 نفره تقسیم شدند. آنها در پیشآزمون چهار حرکت دودستی با دشواری متفاوت، که شامل ترسیم دایره- خط بود، انجام دادند. در تمرین تنها تکلیفِ ترسیم دست راست دایره ...
بیشتر
مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرین همراه با ریتمهای مختلف موسیقی بر جفتشدگی حرکت دودستی بود.روش پژوهش: شرکتکنندگان در پژوهش 48 دانشآموز (۱۵ تا 17 ساله) بودند که به سه گروه 16 نفره تقسیم شدند. آنها در پیشآزمون چهار حرکت دودستی با دشواری متفاوت، که شامل ترسیم دایره- خط بود، انجام دادند. در تمرین تنها تکلیفِ ترسیم دست راست دایره و دست چپ خط افقی انجام شد. سه جلسه تمرین (هر جلسه 4 بلوک 10 کوششی 30 ثانیهای) انجام شد. حین تمرین، گروه اول به موسیقی با ضرباهنگ ۱۲۰ ضربه در دقیقه و گروه دوم 90 ضربه در دقیقه گوش میدادند. گروه سوم بدون موسیقی تمرین انجام کردند. آنها بلافاصله پسآزمون و ۴۸ ساعت بعد آزمون یادداری و انتقال را انجام دادند. برای تحلیل آماری، از آزمونهای آنووای مرکب و تحلیل واریانس مکرر در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافتهها: نتایج نشان داد که تمرین همراه با موسیقی در آزمون یادداری و انتقالِ ساده و متوسط سبب پیشرفت در الگوی فضایی تکلیف دودستی ترسیم دایره- خط شد، ولی در آزمون انتقالِ دشوار، تمرینات بهویژه در گروه اول (موسیقی با تمپوی بالا) موجب افت عملکرد شد. بهطوریکه در الگوی زمانی یا تعداد دایره-خط در آزمون انتقالِ دشوار، افت عملکرد مشاهده شد و انتقال منفی رخ داد.نتیجهگیری: رویهمرفته پس از تمرین، شاید بهدلیل سادگی حرکت، جفتشدگی دودستی قوی رخ نداد. همچنین جفتشدگیِ زمانی از جفتشدگی فضایی قویتر بود و هرچه تمپوی موسیقی بالاتر بود، میزان جفتشدگی دودستی بیشتر بود.
سمیه حافظی؛ محمدرضا دوستان؛ اسماعیل صائمی
چکیده
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو روش tDCS آندی و کاتدی مغز و ناهمزمانی محرک- پاسخها بر سازگاری عقبگرد در شرایط خستگیِ ذهنی حاد بود.روش پژوهش: شرکتکنندگان 39 پسر (20 تا 24 سال) بودند. ابزارها شامل برگۀ رضایت آگاهانه، پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، ابزار زمان واکنش دوگانه، نرمافزار استروپ، پرسشنامۀ مقیاس آنالوگ دیداری (VAS-F) و دستگاه ...
بیشتر
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو روش tDCS آندی و کاتدی مغز و ناهمزمانی محرک- پاسخها بر سازگاری عقبگرد در شرایط خستگیِ ذهنی حاد بود.روش پژوهش: شرکتکنندگان 39 پسر (20 تا 24 سال) بودند. ابزارها شامل برگۀ رضایت آگاهانه، پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، ابزار زمان واکنش دوگانه، نرمافزار استروپ، پرسشنامۀ مقیاس آنالوگ دیداری (VAS-F) و دستگاه تحریک جریان مستقیم فراجمجمهای (tDCS) بود. شرکتکنندگان در پیشآزمون در دو شرایط غیرخستگی و خستگی ذهنی با ابزار زمان واکنش دوگانه آزمون شدند. آزمونها شامل دو محرک-پاسخ دیداری سهانتخابی (حروف و رنگ) با ده SOAs مختلف بود. سپس افراد بهصورت تصادفی در سه گروه تحریک آندال، کاتدال و شم قرار گرفتند مداخله شامل چهار جلسۀ متوالی 20 دقیقه تحریک tDCS بر روی ناحیۀ DLPFCبود. یک روز و 4 روز پس از آخرین جلسۀ تحریک، آزمونها تکرار شد. برای تحلیل استنباطی، از تحلیل واریانس مرکب و آنووای یکراهه در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافتهها: نتایج نشان داد که بین SOAs مختلف در زمان پاسخ به محرک اول که نمایشی از سازگاری عقبگرد است، تفاوت وجود دارد و در فواصل پایین، زمان پاسخ به محرک اول کمتر است. همچنین بین زمان پاسخ به محرک اول در فواصل بینمحرکی پایین بین شرایط خستگی و غیرخستگی تفاوت وجود دارد. با این حال، اثرگذاری tDCS کاتدی و آندی بر RT1 بسیار اندک بود. نتیجهگیری: بهطور کلی نتایج نشان داد که حداقل برخی از جنبههای مرکزی مربوط به پاسخ میتواند بهصورت موازی پردازش شود. خستگی نیز بر این پردازش موازی تأثیر دارد.
کامبیز نوری؛ سیده ناهید شتاب بوشهری؛ محمدرضا دوستان
چکیده
با توجه به اهمیت آمادهسازی در پاسخ به دو محرک در موقعیتهای گوناگون ورزشی، هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر زمان پیشدوره و فواصل زمانی بین دو محرک در دورۀ بیپاسخی روانشناختی در ورزشکاران بود. تحقیق حاضر از نوع نیمهتجربی با طرح درونگروهی بود و از نظر هدف در حوزة پژوهشهای بنیادی-کاربردی است. بدینمنظور 50 نفر از دانشجویان ...
بیشتر
با توجه به اهمیت آمادهسازی در پاسخ به دو محرک در موقعیتهای گوناگون ورزشی، هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر زمان پیشدوره و فواصل زمانی بین دو محرک در دورۀ بیپاسخی روانشناختی در ورزشکاران بود. تحقیق حاضر از نوع نیمهتجربی با طرح درونگروهی بود و از نظر هدف در حوزة پژوهشهای بنیادی-کاربردی است. بدینمنظور 50 نفر از دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز با دامنة سنی 45/47±1/22 سال بهصورت نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده لپتاپ ایسوز با قدرت پردازش پنجهستهای، پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، نرمافزار و سختافزار ابزار سنجش دورة بیپاسخی روانشناختی بود. شرکتکنندگان به دو محرک دیداری (انتخابی) که به فاصلۀ زمانی کمی از هم ارائه میشدند، با سریعترین شکل ممکن پاسخ میدادند. آزمونها بهصورت تکلیف دوگانه و تکلیف تکی در پیشدورههای 1، 2، 4 و8 ثانیه و فاصلههای بینمحرکی 100، 250، 500 و 800 میلیثانیه بهصورت تصادفی گرفته شد. دادهها با استفاده از میانگین، انحراف معیار و تحلیل واریانس درونگروهی در سطح معناداری (05/0P <) تجزیهوتحلیل شد. نتایج نشان داد که اثر زمان پیشدوره و فاصلة زمانی بین دو محرک معنادار بود. پیشدورههای 1 ثانیه و فاصلة 100 میلیثانیه بین دو محرک بیشترین دورۀ بیپاسخی روانشناختی و پیشدورۀ 8 ثانیه و فاصلة بین دو محرک 800 میلیثانیه کمترین دورة بیپاسخی روانشناختی را در پی داشت. این مطالعه نشان داد که الگوی دورۀ بیپاسخی روانشناختی در شناختن مراحل پردازش اطلاعات بهوسیلة دستکاری تجربی در فرایندهای آمادهسازی، تحت تأثیر قرار میگیرد. در تقابل با تصور عمومی مبنی بر اینکه زمان آمادهسازی روی فرایندهای پیشحرکتی عمل میکند، در پژوهش حاضر زمان آمادهسازی در فرایندهای دیرهنگام حرکتی عمل کرده و وجود تنگنای پردازش را در تکالیف دوگانه تأیید میکند.
محمدرضا دوستان؛ لیلا فرزاد؛ اسماعیل صائمی؛ ملیحه نیکنام
چکیده
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دستبرتری و دشواری تکلیف بر پهنای مؤثر هدف و دقت زمانی تکلیف مبادلۀ سرعت- دقت فیتز بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهشهای نیمهتجربی بود. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، قلم نوری، دستگاه سنجش مبادلۀ سرعت- دقت، لپتاپ، کرنومتر و مترونوم بود. جامعۀ آماری پژوهش را دانشآموزان 14 و 15 ساله ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دستبرتری و دشواری تکلیف بر پهنای مؤثر هدف و دقت زمانی تکلیف مبادلۀ سرعت- دقت فیتز بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهشهای نیمهتجربی بود. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، قلم نوری، دستگاه سنجش مبادلۀ سرعت- دقت، لپتاپ، کرنومتر و مترونوم بود. جامعۀ آماری پژوهش را دانشآموزان 14 و 15 ساله و نمونه را 20 نفر تشکیل دادند (20=n) که به روش نمونهگیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها به دو گروه 10 نفرۀ راستدست و چپدست تقسیم شدند. هر آزمودنی چهار کوشش 30 ثانیهای تکلیف ضربهزنی دوطرفه به اهداف موردنظر را هماهنگ با صدای مترونوم انجام میداد. کوششها شامل دو تکلیف آسان و دشوار بود که آزمودنی هر تکلیف را با دست برتر و غیربرتر، هماهنگ با صدای مترونوم که با ضرباهنگ 300 هزارم ثانیه تنظیم شده بود، انجام داد. برای تحلیل آماری دادهها از تحلیل واریانس با اندازهگیریهای تکراری در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که دستبرتری و دشواری تکلیف بر پهنای مؤثر هدف تأثیر معناداری ندارد (973/0p= و 611/0p=). همچنین دستبرتری بر میانگین وقفۀ زمانی نیز تأثیر نداشت (135/0p= و 785/0p=)، ولی در اندام غیربرتر میانگین وقفۀ زمانی برای تکلیف دشوار بیش از تکلیف آسان بود (001/0p=). بهنظر میرسد شرکتکنندگان در تکالیف دشوار با کاهش سرعت حرکت سعی میکنند میزان خطای فضایی را ثابت نگهدارند و سرعت را فدای دقت فضایی میکنند. همچنین خطای زمانی (میانگین وقفه) بیشتر تحت تأثیر دشواری تکلیف است تا دستبرتری.
