حمید صالحی؛ زهرا زمان پور بروجنی
چکیده
در این پژوهش آثار برنامه‌ریزی آرایـش تمرین و کانون توجه بر یادگیری مهارتی ورزشی بررسی شد. 40 دانش‌آموز دختر دبیرستانی (میانگین سن= 88/0 ± 02/16 سال) در حالی مهارت پرتاب دارت را با آرایش مسدود یا تصادفی تمرین کردند که توجه آنان با استفاده از تکالیف دوگانه، به مهارت (امتیازهای دارت) یا به علامت نامربوط (اصوات ثانویه) هدایت شد. تحلیل ...
بیشتر
در این پژوهش آثار برنامه‌ریزی آرایـش تمرین و کانون توجه بر یادگیری مهارتی ورزشی بررسی شد. 40 دانش‌آموز دختر دبیرستانی (میانگین سن= 88/0 ± 02/16 سال) در حالی مهارت پرتاب دارت را با آرایش مسدود یا تصادفی تمرین کردند که توجه آنان با استفاده از تکالیف دوگانه، به مهارت (امتیازهای دارت) یا به علامت نامربوط (اصوات ثانویه) هدایت شد. تحلیل واریانس روی وضعیت پایه، مرحلۀ تمرین و آزمون انتقال تأخیری انجام گرفت. نتایج نشان داد همۀ گروهها از وضعیت پایه تا آزمون انتقال تأخیری پیشرفت امتیازی معنادار داشتند. بهعلاوه، بیشترین پیشرفت از وضعیت پایه تا آزمون تأخیری در مقایسه با دیگر وضعیتها، در شرایط تمرین تصادفی- توجه به عامل نامربوط دیده شد. بهعنوان نتیجهگیری باید گفت پژوهش حاضر اطلاعات تازهای در خصوص رابطۀ تعاملی آرایش تمرین و تمرکز توجه در طی یادگیری یک مهارت ورزشی فراهم کرد.
