زهرا سوری؛ علی حیرانی؛ رحمان سوری
چکیده
ازعلایم شایع گزارش شده دربیماران بااختلال حرکت از قبیل پارکینسون،مشکلات حافظه و یادگیری است. نقش تمرین در بهبود علایم حرکتی بیماری پارکینسون مشخص گردیده است. لذا، هدف مطالعه حاضر مقایسه آثار شدت فعالیت ورزشی بر یادگیری، حافظه فضایی و رفتار اضطرابی در رت های مبتلا به اختلال حرکت میباشد. در این مطالعه تجربی 24 سر رت نر، به صورت تصادفی ...
بیشتر
ازعلایم شایع گزارش شده دربیماران بااختلال حرکت از قبیل پارکینسون،مشکلات حافظه و یادگیری است. نقش تمرین در بهبود علایم حرکتی بیماری پارکینسون مشخص گردیده است. لذا، هدف مطالعه حاضر مقایسه آثار شدت فعالیت ورزشی بر یادگیری، حافظه فضایی و رفتار اضطرابی در رت های مبتلا به اختلال حرکت میباشد. در این مطالعه تجربی 24 سر رت نر، به صورت تصادفی در 5 گروه شامل: کنترل سالم، کنترل پارکینسونی، تمرین پارکینسونی (با شدت کم، متوسط و زیاد) تقسیم شدند. ایجاد مدل پارکینسونی با تزریق داخل مغزی6-هیدروکسی دوپامین) صورت گرفت. جهت ارزیابی یادگیری و حافظه فضایی از آزمون ماز آبی موریس استفاده شد، شمارش تعداد گرومینگ به عنوان شاخصی از رفتار اضطرابی در نظر گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معناداری(05/0.P<)انجام گردید. تزریق 6-هیدروکسی دوپامین باعث افزایش مدت زمان یافتن سکو و تخریب حافظه فضایی گردید(05/0.P<).اگر چه هر سه نوع تمرین توانست حافظه فضایی کاهش یافته در رتهای پارکینسونی را به طور معنی داری افزایش دهد (05/0. (P<،اماتمرین با شدت بالا، بیشترین تاثیر را در افزایش یادگیری و حافظه فضایی نشان داد، (05/0. (P<، و تفاوت معناداری بین گروه تمرین تمرین با شدت بالا و پایین دیده شد (05/0. (P<،این تفاوت بین گروه تمرین با شدت متوسط و پایین در اکثر متغیرها معنادار نبود (05/0<P).شدت های متفاوت تمرین خصوصاتمرین با شدت بالا قادر است پارامترهای حافظه فضایی همچون مدت زمان یافتن سکو و مسافت طی شده برای یافتن سکو را در رت های پارکینسونی بهبود بخشدوموجب تسهیل فرایندهای یادگیری و حافظه گردد.