نیلوفر زمانی فرد؛ داریوش خواجوی؛ احمد قطبی ورزنه
چکیده
مقدمه و هدف: مطالعه حاضر با هدف تاثیر تمرینات چشم ساکن بر تصمیمگیری، رفتار خیرگی و یادگیری مهارت سرویس تنیس انجام گرفت. روش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دوره پیگیری 14 روزه انجام گرفت، 30 تنیسباز مرد مبتدی مجموعه خانه اصفهان با دامنه سنی 20 تا 30 به صورت در دسترس انتخاب و در 2 گروه 15 نفری تمرینات ...
بیشتر
مقدمه و هدف: مطالعه حاضر با هدف تاثیر تمرینات چشم ساکن بر تصمیمگیری، رفتار خیرگی و یادگیری مهارت سرویس تنیس انجام گرفت. روش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دوره پیگیری 14 روزه انجام گرفت، 30 تنیسباز مرد مبتدی مجموعه خانه اصفهان با دامنه سنی 20 تا 30 به صورت در دسترس انتخاب و در 2 گروه 15 نفری تمرینات چشم ساکن و کنترل قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون شرکتکنندگان اقدام به اجرای 12 سرویس تنیس نمودند که رفتار خیرگی شرکت-کنندگان در حین عمل نیز اندازهگیری شد. همچنین توسط دوربین گوپرو سرویس شرکت-کنندگان جهت اندازهگیری تصمیمگیری ضبط گردید. علاوه بر این، عملکرد شرکتکنندگان نیز توسط محقق ثبت گردید. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه به اجرای تمرینات مورد نظر پرداختند. در طول این دوره، گروه کنترل به اجرای فعالیتهای روزمره خود پرداختند. پس از پایان 24 جلسه تمرین مرحله پس آزمون، و دو هفته بعد از اخرین جلسه مرحله یادداری همانند مرحله پیش آزمون اجرا شد. دادههای به دست آمده توسط آزمون تحلیل ورایانس با اندازهگیری تکراری تحلیل شد. یافتهها: نتایج نشان داد که تمرینات چشم ساکن بر بهبود تصمیمگیری، افزایش طول دوره چشم ساکن و افزایش عملکرد سرویس تنیس تاثیر معنیداری میباشد (0/05>P).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه از فرضیه پیشبرنامهریزی مبنی بر اهمیت برنامهریزی و انتخاب پاسخ صحیح حمایت میکند.