احمد قطبی ورزنه؛ حامد فهیمی؛ داریوش خواجوی
چکیده
مقدمه: کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در اجرا و ردیابی تکالیف هدفگیری-دریافت دارای ضعف میباشند. پژوهش حاضر با هدف تاثیر انسداد بینایی بر مهارت هدفگیری-دریافت و چشم آرام در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح اندازهگیری تکراری انجام گرفت، از بین دختران و پسران ...
بیشتر
مقدمه: کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در اجرا و ردیابی تکالیف هدفگیری-دریافت دارای ضعف میباشند. پژوهش حاضر با هدف تاثیر انسداد بینایی بر مهارت هدفگیری-دریافت و چشم آرام در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح اندازهگیری تکراری انجام گرفت، از بین دختران و پسران مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در مرکز بهزیستی و توابخشی خوراسگان اصفهان، 26 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی با دامنه سنی 7 تا 9 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکتکنندگان به پرتاب 10 توپ به سمت دیوار و همزمان دریافت توپ برگشتی تحت سه شرایط بینایی کامل، انسداد ابتدایی و انسداد انتهایی پرداختند. همزمان با پرتاب و دریافت توپ، حرکات چشم شرکتکنندگان توسط دستگاه ردیابی بینایی و همچنین نمره عملکرد آنها ثبت گردید. دادهها به روش تحلیل واریانس درون گروهی با اندازهگیری تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که اجرای مهارت هدفگیری- دریافت و طول دوره چشم آرام در شرایط انسداد ابتدایی و انسداد انتهایی در مقایسه با شرایط بدون انسداد به طور معناداری تضعیف گردید (0/05>p). همچنین، نتایج نشان داد که انسداد ابتدایی باعث تضعیف بیشتر اجرای مهارت پرتاب و دریافت و هم طول دوره کوتاهتر چشم آرام در مقایسه با انسداد انتهایی گردید (0/05>P).نتیجه‌گیری: به طور کلی نتایج تحقیق حاضر از نقش سیستم پیشبرنامهریزی در اجرای مهارت پرتاب و دریافت در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی حمایت میکند.
