رشد و یادگیری حرکتی
سید حسن موسوی؛ سید اسماعیل حسینی نژاد؛ منصوره شهرکی
چکیده
مقدمه: مقدمه: هدف این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین راه رفتن با تحریکات موزون حسی- پیکری بر فعالیت عضلانی اندام تحتانی سالمندان بود.
روش پژوهش: در این مطالعه نیمه‌تجربی از 29 نفر سالمند (سن: 35/4 ± 68/71؛ وزن: 74/5 ± 2/69؛ قد: 52/6 ± 2/166) به شیوه نمونه‌گیری در دسترس و هدفمند استفاده شد. که به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (16 نفر؛ تمرین راه رفتن ...
بیشتر
مقدمه: مقدمه: هدف این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین راه رفتن با تحریکات موزون حسی- پیکری بر فعالیت عضلانی اندام تحتانی سالمندان بود.
روش پژوهش: در این مطالعه نیمه‌تجربی از 29 نفر سالمند (سن: 35/4 ± 68/71؛ وزن: 74/5 ± 2/69؛ قد: 52/6 ± 2/166) به شیوه نمونه‌گیری در دسترس و هدفمند استفاده شد. که به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (16 نفر؛ تمرین راه رفتن با تحریک موزون حسی- پیکری) و کنترل (13 نفر بدون هرگونه تمرین) قرارگرفتند. تمرینات به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه30 دقیقه انجام شد. اطلاعات فعالیت عضلانی با دستگاه الکترومایوگرافی در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون جمع‌آوری شد. و نتایج با نرم‌افزار SPSS و روش آماری کوواریانس در سطح معناداری 05/0 تحلیل شد.
یافته‌ها: فعالیت عضله پهن خارجی در مرحله پاسخ بارگیری و نوسان کاهش معناداری یافت (05/0> P). همچنین، عضلات ساقی- قدامی در مرحله پاسخ بارگیری و سکون میانی و دوقلو در مرحله پیشران تحت تأثیر تمرین با تحریکات موزون حسی-پیکری افزایش معناداری را در جهت بهبود عملکرد راه رفتن نشان دادند (05/0> P).
نتیجه‌گیری: افزایش فعالیت عضله دوقلو احتمالا، به بهبود دینامیک مفاصل مچ پا و زانو کمک می‌کند. همچنین، افزایش فعالیت عضله ساقی- قدامی در نیمه ابتدایی مرحله استقرار می‌تواند، بیانگر افزایش ثبات مچ پا و کاهش بارگیری زانو از طریق کاهش فعالیت عضله پهن‌خارجی باشد. لذا تمرینات موزون حسی- پیکری می‌تواند، به‌عنوان روشی سودمند در بهبود راه رفتن سالمندان لحاظ شوند.
