دانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121Does Amateur Boxing Leads to Chronic Attentional
Disorders?آیا شرکت در بوکس آماتور باعث اختلالات مزمن توجه می شود؟4154315276710.22059/jmlm.2015.52767FAعلی اکبرجابری مقدماستادیار گروه رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایراناحمدفرخیاستادیار گروه رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایرانمصطفیخانیکارشناس ارشد رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایرانJournal Article20110411Boxing is one of the organized high-contact sports that requires purposeful<br />punches to the head and body of the opponent in both amateur and professional<br />levels, so traumatic head injury in boxers isn’t impossible. In this type of injury,<br />though intact cognitive functions, it is possible that total cognitive beneficiary<br />become impaired as a result of distractibility, imperfect concentration, and<br />aftermath fatigue. Thus, purpose of this study was to investigate attentional<br />disorders in amateur boxing. Subjects of the study were 30 male experienced<br />amateur boxers (more than 4 years background, age= 24±3.1) as experimental<br />group, and 30 male novice amateur boxers (less than 1 year background,<br />age=25±4.2) and 30 male 400 and 800 meter runners (age= 24±2.7) as control<br />groups. We used DAUF continuous attention test to assess attentional component.<br />In order to data analyzing was used MANOVA in the significance level of 0.05.<br />Findings showed that in none of variables there were significant difference<br />between groups (P>0.05), meaning that amateur boxing periods even longer than<br />4 years doesn't lead to attentional disorders. Based on our findings, it is concluded<br />that intensity of punches in amateur boxing doesn't reach to threshold that lead to<br />brain damage at least in regions which control visual attention.بوکس یکی از ورزشهای سازمانیافتۀ پربرخورد است که پیروزی در آن در دو سطح آماتور و حرفهای با ضربات هدفمند و مکرر به بدن و سر حریف بهدست میآید، ازاینرو آسیب سر ناشی از ضربه در بوکسورها دور از انتظار نیست. ممکن است بههنگام وقوع این آسیب، با وجود سالم بودن همۀ قابلیتهای شناختی، بهرهوری شناختی کلی از بیتوجهی، تمرکز ناقص و خستگی متعاقب متضرر شود. بنابراین هدف تحقیق بررسی اختلالات توجه در بوکسورهای آماتور بود. جامعۀ آماری این مطالعه، بوکسورهای فعال شهر تهران و آزمودنیهای تحقیق حاضر 30 بوکسور آماتور مرد باسابقه (1/3±24 ساله) با تجربهای بیش از چهار سال بهعنوان گروه آزمایش؛ و 30 بوکسور آماتور مرد مبتدی (2/4±25 ساله) با سابقۀ کمتر از یک سال و 30 دوندۀ مرد 400 و 800 متر (7/2±24 ساله) بهعنوان گروه کنترل بودند. برای ارزیابی توجه از فرم S3 آزمون توجه مداوم داف تحت سیستم آزمون وینا استفاده شد. در این آزمون ردیفی از هفت مثلث در فاصلههای زمانی نامنظم بر روی صفحهی نمایشگر ظاهر میشود و زمانیکه تعداد سه مثلث رو به پایین باشد، آزمودنی باید کلید واکنش را با حداکثر سرعت فشار دهد. در این آزمون که در مدت 35 دقیقه اجرا میشود، در هر ثانیه یک محرک ظاهر میشود. دادههای بهدستآمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری و در سطح معناداری 05/0 بررسی شد. یافتهها نشان داد که در هیچیک از متغیرهای مورد بررسی تفاوت معناداری بین گروهها وجود ندارد (05/0 >P)؛ بدین معنا که حتی دورههای طولانیتر از چهار سال بوکس آماتور موجب ایجاد اختلال در مؤلفههای توجه نمیشود. نتیجهگیری میشود که شدت ضربات واردشده در بوکس آماتور بهحدی نمیرسد که حداقل در قسمتهایی که توجه را کنترل میکنند سبب ایجاد آسیب مغزی شود.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52767_57e3f0ba6628472708db5043ec2bd8eb.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121The Effect of Two Types of Exercise (Endurance and Resistance) on Attention and Brain Derived Neurotropic
Factor Levels in Sedentary Studentsتأثیر دو نوع فعالیت ورزشی (استقامتی و مقاومتی) بر میزان توجه و عامل رشد عصبی مشتقشده از مغز دانشجویان کمتحرک4334525276810.22059/jmlm.2015.52768FAابوالفضلشایانکارشناس ارشد،رفتارحرکتی،دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران،ایرانفضل الهباقرزادهدانشیار،رفتارحرکتی،دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران،ایران0000-0002-5730-0165مهدیشهبازیاستادیار،رفتارحرکتی،دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران،ایرانسیروسچوبینهاستادیار،فیزیولوژی ورزشی ،دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران،ایرانJournal Article20121117The vital role of exercise in many aspects of daily life and somewhat cognitive<br />functions are acknowledged but a point that has recently gained researchers'<br />attention is to investigate the effect of different types of exercises on cognitive<br />functions and the mediating mechanisms of this effect. The aim of this study was to<br />determine the effect of two types of endurance and resistance exercises on the<br />levels of attention and BDNF of sedentary students. Therefore, 46 sedentary<br />students from University of Tehran (mean age 24.3+1.8 yr) were assigned to three<br />groups: endurance, resistance and control after the Stroop pretest. After blood<br />samples had been collected, the subjects continued their exercise protocol for five<br />weeks. Finally, at least 48 hours after the last session, the Stroop test was<br />performed and blood samples were collected in order to eliminate the temporary<br />effects of exercises. For data analysis, Kolmogorov–Smirnov test, paired sample t<br />test, one–way ANOVA, MANOVA test, Dunnett's T3 post hoc test and Pearson<br />correlation coefficient test were used (P≤0.05). Results showed a significant<br />improvement in the response time of Stroop test in both endurance and resistance<br />groups while expression of BDNF significantly increased only in endurance group<br />(P<0.05). The control group showed no improvement in any variables. In addition,<br />there was no significant difference between the effect of two types of exercise on<br />the response time of the Stroop test and expression of BDNF (P>0.05). There was<br />no significant correlation between the variations of response time of the Stroop test<br />and expression of BDNF (P>0.05). Finally, this research indicated that exercise<br />can improve cognitive functions, but there was no significant difference between<br />endurance and resistance exercises in response to this question that which activity<br />was more useful.تقریباً همة ما به نقش پررنگ فعالیت ورزشی در بسیاری از جنبههای زندگی روزمره و تا حدودی عملکردهای شناختی آگاهیم، ولی مسئلهای که اخیراً ذهن محققان را درگیر کرده، بررسی تأثیر انواع مختلف فعالیتهای ورزشی بر عملکردهای شناختی و از طرف دیگر سازوکارهای واسطهای این اثر است. ازاینرو هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر دو نوع فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی بر میزان توجه و عامل رشد عصبی مشتقشده از مغز (BDNF) دانشجویان کمتحرک بود. به این منظور از میان دانشجویان دانشگاه تهران، 46 دانشجوی کمتحرک (میانگین سنی 8/1 ± 3/24)، براساس پیشآزمون استروپ در سه گروه استقامتی، مقاومتی و کنترل توزیع شدند و بعد از نمونهگیری خونی، تمرینات خود را براساس پروتکل تمرین استقامتی و مقاومتی مخصوص به خود، به مدت 5 هفته ادامه دادند. در پایان، آزمون استروپ و نمونهگیری خونی، بهمنظور حذف آثار موقت تمرین، حداقل 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین بهعمل آمد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمونهای کلوموگروف – اسمیرنوف برای تعیین طبیعی بودن توزیع دادهها، از تی زوجی، تحلیل واریانس یکراهه، تحلیل واریانس چندمتغیره، آزمون تعقیبی دانت و ضریب همبستگی پیرسون، در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد. نتایج نشان داد پیشرفت معناداری در زمان پاسخ به آزمون استروپ در هر دو گروه استقامتی و مقاومتی رخ داده است، ولی بیان BDNF فقط در گروه استقامتی بهصورت معناداری افزایش یافت (05/0 P<). در مورد هیچ یک از متغیرها، گروه کنترل پیشرفتی از خود نشان نداد (05/0 P>). همچنین نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین اثرگذاری دو فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی، بر زمان پاسخ به آزمون استروپ و همچنین بیان BDNF وجود نداشت (05/0 P<). همبستگی بین تغییرات زمان پاسخ به آزمون استروپ و بیان BDNF نیز از نظر آماری معنادار نبود (05/0 P>). بهطور کلی یافتههای این تحقیق نشان داد که فعالیت ورزشی میتواند به بهبود عملکردهای شناختی منجر شود، ولی در پاسخ به اینکه چه فعالیتی مثمرثمرتر است، تفاوت معناداری بین فعالیت استقامتی و مقاومتی مشاهده نشد.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52768_9c18044896456e0a4016e31a1c3174d2.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121The Effect of Neurofeedback Training on Dynamic Balance of Young Menتأثیر تمرینات نوروفیدبک بر تعادل پویای مردان جوان4534625276910.22059/jmlm.2015.52769FAحسنمحمدزادهدانشیار، رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی، دانشگاه ارومیه، ایران0000-0000-6060-1479محمد علینظریدانشیار، روانشناسی، دانشکدۀ علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه تبریز، ایرانمانداناحیدریکارشناس ارشد، تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور،ارومیه، ایرانJournal Article20130721Physical balance is one of the important factors in daily sport activities.<br />Dynamic balance helps maintain the balance of those forces imposed on body in<br />sports and an increase in this balance improves motor and sport performance. The<br />aim of this study was to determine the effects of neurofeedback training on dynamic<br />balance of young men. 24 male undergraduate students voluntarily participated in<br />this study and were involved in a double-blind design including control and<br />experimental groups. The experimental group participated in neurofeedback<br />training including the inhibition of brainwaves of 4-7 Hz and the reinforcement of<br />brainwaves of 15-18 Hz at O1-O2 regions of the hindbrain for 10 sessions and 30<br />minutes per session. Participants in the control group were exposed to the same<br />condition, but instead they were provided with sham feedback. EEG and dynamic<br />balance tests were administered before, at the end of the fifth and tenth sessions of<br />training for both groups. The results indicated that dynamic balance significantly<br />improved in the fifth session and posttest. The findings demonstrate that<br />neurofeedback training can enhance dynamic balance of young men. It is<br />suggested that this training should be used to increase dynamic balance of athletes.تعادل فیزیکی یکی از عوامل مهم در فعالیتهای روزانه و ورزشی است. تعادل پویا به توانایی حفظ توازن در نیروهای وارد بر بدن در ورزش بسیار حائز اهمیت است و افزایش آن عملکرد حرکتی و ورزشی را بهبود میبخشد. هدف این تحقیق تعیین آثار تمرینات نوروفیدبک بر تعادل پویای مردان جوان است. بیستوچهار دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی پسر داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و در یک طرح دوسوکور شامل گروه کنترل و تجربی سازماندهی شدند. شرکتکنندهها در گروه تجربی در تمرینات نوروفیدبک شامل بازداری امواج مغزی4 -7 هرتز و تقویت امواج 15-18 هرتز در نقاط (01,02) در ناحیۀ خلفی مغز به مدت 10 جلسه و هر جلسه سی دقیقه شرکت کردند. گروه کنترل در همان شرایط قرار گرفتند، اما فقط امواج ضبطشدۀ تمرینات گروه تجربی را بهعنوان تمرین مشاهده کردند. آزمون ثبت امواج مغزی و تعادل پویا در مرحلۀ پیش از تمرین، جلسات پنجم و دهم از هر دو گروه بهعمل آمد. نتایج آزمونها نشان داد د میزان تعادل گروه تجربی در جلسۀ پنجم و پسآزمون بهصورت معناداری افزایش یافته بود. یافتههای تحقیق نشان میدهد تمرینات نوروفیدبک میتواند تعادل پویای مردان جوان را بهبود بخشد. پیشنهاد میشود از این تمرینات برای افزایش تعادل پویای ورزشکاران استفاده شود.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52769_d4e2d187313d8cfcddf44c83fe30a833.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121Comparing the effectiveness of water-based exercises and Yoga on memory and dynamic balance of elder peopleمقایسۀ اثربخشی تمرینات هوازی در آب و یوگا بر حافظه و تعادل پویای مردان سالمند4634735277010.22059/jmlm.2015.52770FAخدیجهایران دوستاستادیار، تربیت بدنی، دانشکدۀ علوم اجتماعی، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره(، قزوین، ایران0000-0001-8031-3792مرتضیطاهریاستادیار، تربیت بدنی، دانشکدۀ علوم اجتماعی، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره(، قزوین، ایران0000-0001-8031-3792علیثقة الاسلامیاستادیار، رفتار حرکتی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایرانJournal Article20120411The purpose of this study is to investigate the effect of physical activity on<br />memory and dynamic balance of elder people. Subjects (n=15) were selected as<br />volunteers. The intervention was performed in an eighteen session period, three<br />times a week (each session, 45 minutes). Yoga training was performed for mental<br />relaxation. Wexler test was performed for memory evaluation. Seat up test was<br />used to test the dynamic balance. The results suggested that water-based exercises<br />and Yoga protocol have had a positive significant effect on memory (p=0.03) and<br />dynamic balance. It was concluded that a selected physical activity program,<br />especially water-based exercises has less potential for making people injured.تحقیق حاضر تأثیر فعالیت بدنی بر حافظه و تعادل مردان سالمند را بررسی میکند. تعداد اعضای نمونۀ تحقیق حاضر پانزده نفر برای هر گروه است که داوطلبانه از بین جامعۀ آماری انتخاب شدند. برنامۀ تمرین در آب در این تحقیق شامل 18 جلسۀ تمرینی، هر جلسه به مدت 45 دقیقه بود. از تمرینات یوگا نیز بهمنظور آرامسازی ذهنی مردان سالمند استفاده شد. بهمنظور بررسی وضع حافظۀ آزمودنیها پس از اعمال مداخلۀ تمرینی از آزمون حافظۀ وکسلر استفاده شد. از آزمون بالا و پایین رفتن از صندلی برای اندازهگیری تعادل پویا استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرینات هوازی و یوگا تأثیر مثبت بر حافظۀ کلی (003/0P=) و تعادل پویای (01/0P=) مردان سالمند داشته است. در حالت کلی استنتاج شد که اتخاد برنامههای منتخب تمرینی برای گروه سنی سالمندان بهویژه ورزش در آب که از حیث آسیبدیدگی کمترین پتانسیل را بههمراه دارد، بسیار حائز اهمیت است.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52770_86b5570877274605a31637663398514f.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121The Effect of Attentional Instruction on Table Tennis Players' Performance under Pressureتأثیر دستورالعمل توجه بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز در موقعیت تحت فشار4754915281310.22059/jmlm.2015.52813FAمحمدرضاقاسمیان مقدمدانشجوی دکتری،گروه رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران0000-0002-3222-8224حمیدرضاطاهریدانشیار،گروه رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران0000-0002-0878-604XJournal Article20121203The aim of the present study was to evaluate the effect of pressure and<br />attentional instruction on table tennis players' performance. For this purpose, 16<br />table tennis players were tested in 4 conditions with different attentional<br />instructions and pressure conditions. The test included a table tennis task: the ball<br />color signified the target where the ball had to be hit and the player had to perform<br />topspin drive against backspin balls that were thrown by the machine. Attentional<br />instructions were different in task-irrelevant and task-relevant cues. Pressure<br />conditions were manipulated through a competitive ranking and money prize.<br />Participants' performances were assessed through accuracy in hitting definite<br />targets and verbal reaction time to attentional instructions. Data were analyzed by<br />two-factorial ANOVA with repeated measures for each variable. The results<br />showed no significant difference in performance in different phases of the test<br />(P>0.5). The only significant difference was related to the main effect of pressure<br />on verbal reaction time, that is to say verbal reaction time increased under higher<br />pressure (P<0.5). In total, the results indicated that under pressure, regardless of<br />the type of attentional instruction, performance efficiency decreased.تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر موقعیت تحت فشار و دستورالعمل توجه بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز انجام گرفت. بدین منظور شانزده نفر از بازیکنان تنیس روی میز در چهار حالت با انواع متفاوت دستورالعمل توجه و موقعیت تحت فشار بررسی شدند. آزمون شامل یک تکلیف تنیس روی میز بود که در آن محل فرود ضربه براساس رنگ توپ از قبل مشخص بود و افراد میبایست ضربۀ تاپ اسپین را روی توپهایی که با پیچ زیر و بهوسیلۀ دستگاه ارسال میشد اجرا میکردند. دستورالعمل توجه افراد برحسب استفاده از نشانههای مرتبط و نامرتبط با تکلیف متفاوت بود و شرایط تحت فشار از طریق رتبهبندی و جایزۀ نقدی تغییر میکرد. عملکرد افراد از طریق سنجش دقت ضربات در اصابت به اهداف معین و زمان واکنش کلامی در پاسخ به دستورالعمل توجه مورد نظر، ارزیابی شد. بهمنظور تحلیل دادهها از تحلیل واریانس دوعاملی با اندازههای تکراری برای هر کدام از متغیرها استفاده شد. نتایج حاکی از نبود تفاوت معنادار در عملکرد افراد در مراحل مختلف آزمون بود (5/0< P ). تنها تفاوت معنادار مشاهدهشده در مراحل آزمون مربوط به اثر اصلی موقعیت تحت فشار بر زمان واکنش کلامی بود که با افزایش موقعیت تحت فشار، زمان واکنش کلامی افزایش مییافت (5/0> P ). بهطور کلی یافتههای تحقیق نشان داد که در موقعیت تحت فشار صرفنظر از نوع دستورالعمل توجه، کارایی عملکرد کاهش یافت.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52813_45da6309d9ed2163d69b75936497b7f0.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121The Reliability and Validity of Balance Performance Clinical Tests in Hearing Impaired Persons with Moderate Hearing
Levelپایایی و روایی آزمونهای بالینی عملکرد تعادلی در کمشنوایان با سطح شنوایی متوسط4935105277110.22059/jmlm.2015.52771FAاحمدقطبی ورزنهکارشناس ارشد، رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی، دانشگاه شهید چمران اهواز، ایرانمهدیضرغامیدانشیار، رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی، دانشگاه شهید چمران اهواز، ایرانعلیرضابهرامیاستادیار، تربیت بدنی، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه اراک، ایرانJournal Article20131012The aim of the present study was to examine the reliability and validity of<br />balance performance clinical tests for hearing impaired persons with moderate<br />hearing level. In this descriptive-survey study with repeated measures, 220 hearing<br />impaired subjects with normal intelligence and moderate hearing level were<br />selected as the statistical sample from all deaf and hearing impaired subjects who<br />had participated in national competitions in Arak city. The scale (3) of Cattell<br />Culture Fair Intelligence Test and motor performance clinical tests were used to<br />collect the data. After checking the date normality, data were analyzed with intraclass<br />and interclass correlation coefficients and factor analysis tests. The results<br />revealed that finger-to-noise test with dominant hand (ICC=0.79), and with nondominant<br />hand (ICC=0.81), time-up and go test (ICC=0.76), and tandem gait test<br />(ICC=0.87) were reliable. But, the dominant and non-dominant single leg stance<br />tests with open and closed eyes were not reliable (ICC<0.75). The validity of<br />balance performance clinical tests was confirmed with factor analysis test. Overall,<br />the finger-to-noise with dominant and non-dominant hand, the time-up and go, and<br />the tandem gait tests were the most stable tests to assess balance and coordination<br />of hearing impaired participants.هدف از مطالعۀ حاضر بررسی پایایی و روایی آزمونهای بالینی عملکرد تعادلی در کمشنوایان با سطح شنوایی متوسط است. در این تحقیق توصیفی - پیماشی با اندازهگیری تکراری، 220 فرد کمشنوا با هوش طبیعی و با سطح شنوایی متوسط بهعنوان نمونۀ آماری از کلیۀ کمشنوایان و ناشنوایانی که در مسابقات کشوری در شهر اراک شرکت کرده بودند، انتخاب شدند. ابزار اندازهگیری، پرسشنامۀ هوش ناوابسته به فرهنگ کتل فرم 3 و آزمونهای بالینی عملکرد حرکتی بود. بعد از بررسی نرمال بودن دادهها، از آزمونهای ضریب همبستگی درونطبقهای و بینطبقهای و تحلیل عاملی برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده شد. یافتهها پایایی آزمونهای رساندن انگشت اشارۀ دست برتر (79/0=ICC) و غیربرتر (81/0=ICC) به بینی، بلند شدن از صندلی و راه رفتن (76/0=ICC) و آزمون راه رفتن پاشنه- پنجه (87/0=ICC) را نشان داد. ولی آزمونهای ایستادن روی پای برتر و غیربرتر با چشم باز و بسته (75/0>ICC) پایا نبودند. روایی آزمونهای بالینی عملکرد تعادلی با استفاده از تحلیل عاملی تأیید شد. بهطور کلی آزمون رساندن انگشت اشارۀ دست برتر و غیربرتر به بینی، آزمون بلند شدن از روی صندلی و راه رفتن و آزمون راه رفتن پاشنه- پنجه بهعنوان باثباتترین آزمون موجود در ارزیابی تعادل و هماهنگی در کمشنوایان در نظر گرفته میشود.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52771_525cba573bd2049deeb9db4a1abf14f5.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121The Effect of a Period of Regular Exercise Activity on the Improvement of Adaptive Behavior in Educable Mentally
Retarded Studentsتأثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی دانشآموزان کمتوان ذهنی آموزشپذیر5115295277210.22059/jmlm.2015.52772FAجان باباآقایی نژادکارشناس ارشد، روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصفهان، ایرانسالارفرامرزیاستادیار، روانشناسی کودکان استثنایی، دانشکدۀ علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه اصفهان، ایرانمحمدکریمیکارشناس ارشد، روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصفهان، ایرانJournal Article20130508Psychological findings show that a lower IQ score than the normal level is not<br />enough to recognize someone as mentally retarded. In addition they have visible<br />and specific difficulties in their adaptive behaviors. Research on adaptive<br />behaviors is useful for those with specific needs and if mentally retarded children<br />want to adapt themselves to social life, they should improve their adaptive<br />behaviors. The current study aimed at determining the effect of a period of regular<br />exercise activity on the improvement of adaptive behavior in 9-15-year-old<br />educable mentally retarded students in Lordegan city. From 156 educable mentally<br />retarded students, 28 students were selected randomly and divided into two groups<br />of experimental (7 boys and 7 girls) and control (7 boys and 7 girls). Vinland<br />adaptive behavior Scale (1965) was used as the pretest. Then, the experimental<br />group took part in a period of exercise activity as an intervention program for 2<br />months, 3 sessions every week, 45 minutes per session. The data were analyzed by<br />covariance using SPSS software (P˂0.05). The results showed a significant<br />difference between the performance of the two groups in adaptive behavior and<br />sub-skills of socialization, communication, locomotion, dressing self-help, general<br />self-help and eating self-help (P<0.05) while there was no significant difference in<br />sub-skills of occupation and self-direction which showed that a period of regular<br />exercise activity had an effect on the improvement of some sub-skills of adaptive<br />behavior in experimental group. This approach can be used in rehabilitation and<br />instruction of mentally retarded children.براساس یافتههای روانشناسان برای اینکه بتوان فردی را کمتوان ذهنی قلمداد کرد، تنها داشتن بهرۀ هوشی پایینتر از متوسط کافی نیست، بلکه این افراد در رفتارهای سازشی، مشکلات ملموس و مشخصی دارند. تحقیق در زمینۀ رفتارهای سازشی برای افراد با نیازهای ویژه سودمند است و برای اینکه کودکان کمتوان ذهنی بتوانند خود را با زندگی اجتماعی سازگار کنند میبایست مهارتهای آنها در زمینۀ رفتار سازشی بهبود یابد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی دانشآموزان کمتوان ذهنی آموزشپذیر نه تا پانزدهسالۀ شهرستان لردگان انجام گرفت. بدین منظور از بین 156 دانشآموز کمتوان ذهنی آموزشپذیر، بهصورت تصادفی ساده 28 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (7 پسر، 7 دختر) و کنترل (7 پسر، 7 دختر) گمارده شدند. پرسشنامۀ رفتار سازشی واینلند (1965)، بهعنوان پیشآزمون روی دو گروه اجرا شد. سپس فعالیت ورزشی بهعنوان برنامة مداخلهای به مدت دو ماه و هر هفته 3 جلسه (45 دقیقهای) روی گروه آزمایش اجرا شد. دادههابا استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس با بهرهگیری از نرمافزار spss تجزیهوتحلیل شد (05/0>P). یافتهها نشان داد که بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل در رفتار سازشی و خردهمهارتهای اجتماعی شدن، ارتباط، جابهجایی و حرکتی، خودیاری در پوشیدن، خودیاری عمومی و خودیاری در خوردن تفاوت معنادار آماری (05/0>P) وجود داشت. اما در خردهمهارتهای مسائل شغلی و خودرهبری تفاوت معنادار مشاهده نشد که نشان میدهد اجرای یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی در بعضی خردهمهارتهای آن در دانشآموزان گروه آزمایش مؤثر بوده است که از این شیوه میتوان در توانبخشی و آموزش کودکان کمتوان ذهنی بهره برد.https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52772_3e63a6a96d95415631065de3cd70537e.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121The Effect of Different Sport Stress Coping Styles on Sources of Acute Stress and Salivary Cortisol in Wrestlersتأثیر شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس ورزشی بر منابع استرس حاد و کورتیزول بزاقی کشتیگیران5315475277310.22059/jmlm.2015.52773FAمحمد حسینقهرمانیدانشجوی دکتری، رفتار حرکتی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایرانمحمد علیبشارتاستاد، روانشناسی، دانشکدۀ روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، ایران0000-0003-2571-2920سیدرضاعطارزاده حسینیدانشیار، فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایرانعلیاکبرنژاداستادیار، فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، ایران.Journal Article20130808Coping style is one of the substantial factors influencing sport achievements in<br />sport competitions. The main aim of the present study was to examine the effect of<br />sport stress coping styles on sources of acute stress and salivary cortisol in<br />wrestlers. With regard to the criteria and variables of this study, 30 out of 270<br />active national wrestlers participated according to the cut-off point of coping styles<br />questionnaire in two approach and avoidant coping groups. The participants were<br />asked to complete Sources of wrestling acute stress questionnaire and to collect the<br />saliva to measure salivary cortisol levels. Multivariate analysis of variance results<br />indicated that sources of acute stress were significantly higher in approach coping<br />wrestlers than avoidant coping group (P=0.001). Also, salivary cortisol level was<br />significantly lower in avoidant coping group than the approach coping group<br />(P=0.012). According to the results, different stress coping styles influenced<br />perceived stress of acute stress and salivary cortisol levels in wrestlers. The<br />findings of this study can be used in instruction of different sport stress coping<br />styles in wrestlers in order to reduce their mental pressure in the competitions.یکی از عوامل مهم اثرگذار بر اجرای موفق در رقابتهای ورزشی، چگونگی کنار آمدن با استرس است. به همین منظور هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیر شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس ورزشی بر منابع استرس حاد و کورتیزول بزاقی کشتیگیران بود. با توجه به معیارها و متغیرهای این تحقیق از بین 270 کشتیگیر فعال در سطح کشوری، 30 نفر با توجه به نقطۀ برش پرسشنامۀ سبکهای مقابله با استرس در دو گروه رویارویی و اجتنابی در این تحقیق شرکت کردند. از شرکتکنندهها خواسته شد پرسشنامۀ منابع استرس حاد کشتی را تکمیل کرده و در مرحلۀ جمعآوری بزاق برای اندازهگیری سطح کورتیزول بزاقی شرکت کنند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که مقادیر منابع استرس حاد در بین کشتیگیران رویارویی نسبت به گروه اجتنابی بهصورت معناداری بیشتر است (001/0=P). همچنین سطح کورتیزول بزاقی گروه اجتنابی نسبت به گروه مقابل به شکل معناداری پایینتر بود (012/0=P). با استناد به نتایج این تحقیق میتوان گفت که شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس بر میزان ادراک استرس از منابع استرس حاد و سطح کورتیزول بزاقی کشتیگیران تأثیر میگذارد. از نتایج این تحقیق میتوان در آموزش شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس ورزشی به کشتیگیران برای کاهش فشار روانی رقابتها استفاده کرد. https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52773_52841890601836ccbb600e7ba048656c.pdfدانشگاه تهراننشریه رشد و یادگیری حرکتی ورزشی2008-93336420150121Abstractsچکیده انگلیسی185289210.22059/jmlm.2015.52892FAJournal Article20150224https://jsmdl.ut.ac.ir/article_52892_eba3b26245882abb41c447264297c4ef.pdf