گلچین شکره؛ فاطمه حسینی
چکیده
اثر بخشی تحریک الکتریکی (tDCS) بر حافظه کاری کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی چکیده: زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم مغز (tDCS ) بر حافظه کاری کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. مواد و روشها: روش پژوهشی نیمه تجربی بود و از طرح پیشآزمون – پس‌آزمون و پیگیری با گروه آزمایشی و گروه کنترل استفاده ...
بیشتر
اثر بخشی تحریک الکتریکی (tDCS) بر حافظه کاری کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی چکیده: زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم مغز (tDCS ) بر حافظه کاری کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. مواد و روشها: روش پژوهشی نیمه تجربی بود و از طرح پیشآزمون – پس‌آزمون و پیگیری با گروه آزمایشی و گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش راکودکان هفت الی ۱۱ ساله شهرستان ارومیه در سال 1397 می باشد. به این منظور، 16 کودک با اختلال هماهنگی رشدی به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس ملاکهای ورود و خروج به عنوان افراد گروه نمونه در نظر گرفته شدند و به صورت تصادفی منظم در دو گروه آزمایش (8نفر) و کنترل (8نفر) تقسیم شد. تحریک الکتریکی مستقیم مغز در 10 جلسه برای گروه آزمایش انجام شد. در حالی که آزمودنی های گروه کنترل چنین مداخله ای دریافت نکردند. جهت گردآوری اطلاعات حافظه کاری از آزمون ان بک استفاده شد. برای آزمون فرضیه پژوهش از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که تحریک الکتریکی مستقیم مغز (tDCS ) بر افزایش حافظه کاری تأثیر معناداری دارد و این تأثیر تا مرحله پیگیری نیز تداوم می یابد. نتیجه گیری: از این رویکرد درمانی میتوان در بهبود حافظه کاری در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی استفاده نمود. کلیدواژه: اختلال هماهنگی رشد، تحریک الکتریکی، حافظه کاری
فاطمه سادات حسینی؛ امید فرج الهی
چکیده
اختلال بینایی به‌عنوان یک محدودیت فردی، می‌تواند موجب عدم ادراک بینایی کافی شده، و بر همۀ جنبه‌های رشد کودک تأثیر بگذارد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی بر مهارت‌های بنیادی در پسران کودک کم‌بینا بود. تعداد 30 کودک کم‌بینا با دامنۀ سنی 7-5 سال، با استفاده از نمونه‌های در دسترس انتخاب و پس از انجام ...
بیشتر
اختلال بینایی به‌عنوان یک محدودیت فردی، می‌تواند موجب عدم ادراک بینایی کافی شده، و بر همۀ جنبه‌های رشد کودک تأثیر بگذارد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی بر مهارت‌های بنیادی در پسران کودک کم‌بینا بود. تعداد 30 کودک کم‌بینا با دامنۀ سنی 7-5 سال، با استفاده از نمونه‌های در دسترس انتخاب و پس از انجام پیشآزمون اولریخ به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و فعالیتهای معمول روزانه تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 16 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه در تمرینات ثبات مرکزی شرکت کردند. گروه کنترل در این مدت فعالیتهای روزانۀ خود را اجرا کردند. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس مرکب 2*2 و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد تفاوت معناداری بین نمره‌های دو گروه وجود دارد، به‌صورتی که آزمودنی‌های گروه تمرینات ثبات مرکزی عملکرد بهتری در تمامی خرده‌مقیاس‌های جابه‌جایی نسبت به گروه کنترل داشتند (05/0P<). به‌طور کلی، نتایج پژوهش تمرین ثبات مرکزی را به‌دلیل ارتقای سطوح انگیزش و لذت از فعالیت بدنی، رشد خودپندارۀ جسمانی در کودکان و ارتقای عملکرد عضلات شکمی و پشتی به‌عنوان مدل تمرینی مناسب برای ارتقای مهارت‌های حرکتی بنیادی در کودکان دارای اختلال بینایی پیشنهاد می‌کند.
ابراهیم نوروزی سیدحسنی؛ فاطمه سادات حسینی؛ محمد کاظم واعظ موسوی
چکیده
به‌کارگیری نوروفیدبک در ارتقای عملکرد ورزشی به‌سرعت رو به رشد است. هدف پژوهش حاضر اثر تمرین نوروفیدبک بر عملکرد حرکتی و فرایند حرکتی هشیار بازیکنان ماهر دارت بود. آزمودنی‌ها 20 بازیکن مرد ماهر دارت بودند. اجرای این پژوهش شامل پنج مرحلة پیشآزمون، تمرینات نوروفیدبک و پس‌آزمون اول، آزمون تحت فشار و پس‌آزمون دوم بود. دورة تمرینات ...
بیشتر
به‌کارگیری نوروفیدبک در ارتقای عملکرد ورزشی به‌سرعت رو به رشد است. هدف پژوهش حاضر اثر تمرین نوروفیدبک بر عملکرد حرکتی و فرایند حرکتی هشیار بازیکنان ماهر دارت بود. آزمودنی‌ها 20 بازیکن مرد ماهر دارت بودند. اجرای این پژوهش شامل پنج مرحلة پیشآزمون، تمرینات نوروفیدبک و پس‌آزمون اول، آزمون تحت فشار و پس‌آزمون دوم بود. دورة تمرینات نوروفیدبک شامل تمرین بازداری باند فرکانسی آلفا (8 تا 12 هرتز) در جایگاه اف چهار بود. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و روش آماری آزمون تحلیل واریانس مرکب استفاده شد. نتایج نشان داد مقادیر فرایند حرکتی هشیار برای گروه تمرین نوروفیدبک در مرحلة پس‌آزمون اول (001/0=P) و آزمون تحت فشار (001/0=P)کاهش یافته است، اما در گروه کنترل این کاهش مشاهده نشد (83/0=(P. امتیازهای پرتاب دارت برای گروه نوروفیدبک و کنترل در مرحلة پس‌آزمون اول به نسبت پیشآزمون افزایش یافته بود (001/0=P)، اما تنها گروه نوروفیدبک (001/0=(P توانست این افزایش را در آزمون تحت فشار حفظ کند. یافته‌ها نشان می‌دهد تأثیری بین تمرینات نوروفیدبک، فرایند حرکتی هشیار و عملکرد ورزشی وجود دارد. به‌عبارت دیگر، تمرینات نوروفیدبک از طریق کاهش فرایند حرکتی هشیار به عملکرد حرکتی مطلوب منجر می‌شود و حس خودکاری را در ورزشکار ایجاد می‌کند..
بهمن عالی زاده؛ فاطمه سادات حسینی؛ بهمن دیرانلویی
چکیده
هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر تمرین جسمانی، تصویرسازی ذهنی، و موسیقی بر بهبود مهارت شوت بسکتبال بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی، 45 دانشجو (19 تا 22 سال) به‌صورت تصادفی انتخاب شده و در 3 گروه آزمایشی 15 نفری در دانشگاه صنعتی شاهرود بررسی شدند. تمرین جسمانی، تمرین جسمانی با تمرین ذهنی و تمرین جسمانی به‌همراه تمرین ذهنی و موسیقی (روش ترکیبی) ...
بیشتر
هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر تمرین جسمانی، تصویرسازی ذهنی، و موسیقی بر بهبود مهارت شوت بسکتبال بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی، 45 دانشجو (19 تا 22 سال) به‌صورت تصادفی انتخاب شده و در 3 گروه آزمایشی 15 نفری در دانشگاه صنعتی شاهرود بررسی شدند. تمرین جسمانی، تمرین جسمانی با تمرین ذهنی و تمرین جسمانی به‌همراه تمرین ذهنی و موسیقی (روش ترکیبی) در گروه آزمایشی اول تا سوم بهترتیب استفاده شد. گردآوری اطلاعات در این پژوهش با آزمون تعدیلشدۀ شوت بسکتبال (ایفرد) انجام گرفت. برای تجزیهوتحلیل فرضیههای تحقیق از آزمونهای آمار توصیفی، کولموگروف-اسمیرنوف، آزمون T و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که بین نمره‌های پیشآزمون و پس‌آزمون تمرین جسمانی، تمرین جسمانی به‌همراه تمرین ذهنی و روش ترکیبی تفاوت معناداری (05/0>P) وجود دارد. با توجه به مقایسۀ بینگروهی میتوان نتیجه گرفت که روش ترکیبی از دو روش دیگر بهتر است و تمرین جسمانی به‌همراه تمرین ذهنی تفاوت کمتری با تمرین جسمانی دارد. ازاینرو توصیه می‌شود از روشهای آموزشی مختلف جهت کارامد کردن برنامههای تمرینی استفاده شود
مریم لطفی؛ جلال دهقانی زاده؛ فاطمه سادات حسینی
چکیده
هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر کانون توجه بر یادگیری پرتاب دارت در کودکان کمتوان ذهنی بود. در این مطالعۀ شبه‌تجربی، 22 پسر 10 تا 12 سالۀ کمتوان ذهنی براساس هوشبهر 70 - 50 به‌صورت تصادفی انتخاب و پس از یک جلسه تمرین و پیشآزمون، براساس امتیاز به‌دست‌آمده، سن و هوشبهر در دو گروه توجه (درونی، بیرونی) همسان قرار گرفتند. افراد، 5 بلوک و ...
بیشتر
هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر کانون توجه بر یادگیری پرتاب دارت در کودکان کمتوان ذهنی بود. در این مطالعۀ شبه‌تجربی، 22 پسر 10 تا 12 سالۀ کمتوان ذهنی براساس هوشبهر 70 - 50 به‌صورت تصادفی انتخاب و پس از یک جلسه تمرین و پیشآزمون، براساس امتیاز به‌دست‌آمده، سن و هوشبهر در دو گروه توجه (درونی، بیرونی) همسان قرار گرفتند. افراد، 5 بلوک و هر بلوک 8 پرتاب را تمرین کردند. از آزمونهای تحلیل واریانس دوطرفۀ مکرر و تحلیل واریانس استفاده شد. در مرحلۀ یادداری، هر دو گروه در پرتابها دقت خود را افزایش دادند و در اثر تمرین، تغییرپذیری (044/0= P) و دقت پرتابها (047/0= P) کاهش یافت. در مرحلۀ انتقال، گروه توجه درونی قادر به انتقال مهارت به شرایط جدید نبودند، ولی گروه تمرین متغیر در انتقال مهارت خود به شرایط جدید موفق بودند. همچنین گروه توجه بیرونی نسبت به گروه توجه درونی تغییرپذیری (049/0= P) کمتر و دقت (048/0= P) بیشتری داشتند. براساس یافتههای تحقیق، گروه توجه بیرونی قادر به یادداری و انتقال مهارت به شرایط جدید بودند که فرضیۀ عمل محدودشدۀ ولف و همکاران (2001) در افراد کمتوان ذهنی نیز تأیید می‌شود.
