محمد باقر عالی؛ مهدی شهبازی؛ محمد صحبتیها
چکیده
خودگفتاری، از عوامل روان‌شناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت اجرای حرکتی فرد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری انگیزشی بر هماهنگی دودستی دانشجویان بود. به این منظور 24 دانشجوی رشتۀ تربیت بدنی (12 دختر و 12 پسر با میانگین سنی 62/22 سال و انحراف استاندارد 081/2) به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها پس از اجرای پیش‌آزمون ...
بیشتر
خودگفتاری، از عوامل روان‌شناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت اجرای حرکتی فرد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری انگیزشی بر هماهنگی دودستی دانشجویان بود. به این منظور 24 دانشجوی رشتۀ تربیت بدنی (12 دختر و 12 پسر با میانگین سنی 62/22 سال و انحراف استاندارد 081/2) به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها پس از اجرای پیش‌آزمون با دستگاه هماهنگی دودستی به‌صورت انتخابی به دو گروه همگن خودگفتاری انگیزشی و گروه بدون خودگفتاری تقسیم شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون تی مستقل و تی وابسته در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد خودگفتاری موجب بهبود معنادار عملکرد هماهنگی میشود (05/0>P). همچنین گروه دختران در هماهنگی دودستی، بهطور معناداری دقت بهتری داشتند (05/0>P). گروه پسران در هماهنگی دودستی، بهطور معناداری سرعت بهتری داشتند (05/0>P). اما در پسآزمون در گروه خودگفتاری بین دختران و پسران تفاوت معناداری وجود داشت (05/0p <). با توجه به یافته‌های تحقیق حاضر پیشنهاد میشود که از خودگفتاری انگیزشی برای بهبود و ارتقای عملکرد هماهنگی دودستی استفاده شود.
مهدی شهبازی؛ ابوالفضل شایان؛ علی صمدی؛ زهرا نعمتی
چکیده
شواهد بسیاری از مطالعات انسانی و حیوانی وجود دارد، مبنی بر اینکه ورزش تأثیرات سودمندی بر سیستم عصبی مرکزی و شناخت دارد. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر فعالیت ورزشی مقاومتی بر حافظه و سازوکارهای احتمالی این اثر، یعنی عوامل نوروتروفیکی دانشجویان کم‌تحرک بود. بدین منظور 30 دانشجوی کم‌تحرک (میانگین سنی 6/1±8/23 سال)، به‌صورت ...
بیشتر
شواهد بسیاری از مطالعات انسانی و حیوانی وجود دارد، مبنی بر اینکه ورزش تأثیرات سودمندی بر سیستم عصبی مرکزی و شناخت دارد. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر فعالیت ورزشی مقاومتی بر حافظه و سازوکارهای احتمالی این اثر، یعنی عوامل نوروتروفیکی دانشجویان کم‌تحرک بود. بدین منظور 30 دانشجوی کم‌تحرک (میانگین سنی 6/1±8/23 سال)، به‌صورت تصادفی به دو گروه مقاومتی و کنترل تقسیم شدند، و بعد از نمونه‌گیری خونی و آزمون حافظه، تمرینات خود را براساس پروتکل تمرین مقاومتی، به مدت پنج هفته ادامه دادند. در پایان، آزمون حافظه و نمونه‌گیری خونی، به‌منظور حذف آثار موقت تمرین، حداقل 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین به‌عمل آمد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون‌های تحلیل کوواریانس و ضریب همبستگی پیرسون، در سطح معناداری 05/0> P استفاده شد. نتایج نشان داد تمرین به پیشرفت معنادار نمرۀ حافظه منجر شد (05/0>P)؛ هرچند میزان BDNF پیشرفت شایان توجهی در اثر تمرین داشت، بیان هیچ‌یک از عوامل نوروتروفیکی تحت تأثیر تمرین قرار نگرفت (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد همبستگی بین تغییرات نمرۀ حافظه و بیان هیچ‌یک از عوامل نوروتروفیکی از نظر آماری معنادار نبود (05/0>P). یافته‌های این تحقیق نشان داد فعالیت ورزشی می‌تواند به بهبود حافظه منجر شود.
