بهروز عبدلی؛ نصور احمدی؛ اعظم قزی
چکیده
براساس فرضیۀ اختصاصی تمرین، در دسترس بودن بینایی در طول تمرین، به تخریب عملکرد در آزمون انتقال بدون بینایی منجر می‌شود. یک فرضیه این است که بینایی‌کامل به‌عنوان منبع اطلاعاتی غالب مانع پردازش منابع حسی دیگر می‌شود، در این صورت احتمالاً تضعیف بینایی موجب کاهش تسلط بینایی بر دیگر منابع حسی می‌شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین ...
بیشتر
براساس فرضیۀ اختصاصی تمرین، در دسترس بودن بینایی در طول تمرین، به تخریب عملکرد در آزمون انتقال بدون بینایی منجر می‌شود. یک فرضیه این است که بینایی‌کامل به‌عنوان منبع اطلاعاتی غالب مانع پردازش منابع حسی دیگر می‌شود، در این صورت احتمالاً تضعیف بینایی موجب کاهش تسلط بینایی بر دیگر منابع حسی می‌شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر سطوح متفاوت بینایی و مقدار تمرین بر دقت پرتاب دارت اجرا شد. به این منظور 30 نفر از دانشجویان دختر راست‌دست دانشگاه شهید بهشتی با میانگین سنی 47/1±80/22سال، داوطلبانه انتخاب و به‌طور تصادفی به سه گروه بینایی‌کامل، بدون بینایی و بینایی تضعیف‌شده تقسیم شدند. مراحل اکتساب شامل دو مرحلۀ تمرین کم (45 کوشش) و تمرین زیاد (300 کوشش) بود. نتایج تحلیل واریانس دو‌عاملی مرکب (3×2) نشان داد که حذف بینایی اثر تخریبی در اوایل تمرین نداشت، اما پس از تمرین زیاد، با حذف بینایی اثر تخریبی در اجرای گروه بینایی‌کامل، مشاهده شد (001/0=P). همچنین عملکرد گروه بینایی تضعیف‌شده تحت تأثیر حذف بینایی قرار نگرفت که می‌توان نتیجه گرفت که بینایی تضعیف‌شده احتمالاً مانع پردازش دیگر منابع اطلاعات‌حسی نمی‌شود. یافته‌های این تحقیق از فرضیۀ اختصاصی‌تمرین پس از 300 کوشش تمرینی با حذف بینایی حمایت کرد. اما از این فرضیه با اضافه کردن بینایی حمایت نشد و غالب بودن اطلاعات حس عمقی مشاهده نشد. احتمالاً وابستگی به منبع اطلاعات‌آور برتر (در اینجا بینایی) زودتر اتفاق می‌افتد، درحالی‌که وابستگی به منبع اطلاعاتی ثانویه (حس‌عمقی) زمان‌بر است و بعد از تعداد کوشش‌های تمرینی بیشتری رخ می‌دهد.
