مرتضی پورآذر؛ مرتضی همایون نیا فیروزجاه
چکیده
مقدمه: ورزش بخش مهمی از زندگی دانشجویان محسوب میشود. تأثیر جنسیت و نوع ورزش دانشجویان بر رشد اجتماعی آنها میتواند متفاوت باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسۀ رشد اجتماعی در دانشجویان ورزشکار (رشتههای تیمی و انفرادی) و غیرورزشکار دانشگاه فرهنگیان بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پیمایشی مقطعی بود. جامعۀ آماری شامل 2000 دانشجوی پسر ...
بیشتر
مقدمه: ورزش بخش مهمی از زندگی دانشجویان محسوب میشود. تأثیر جنسیت و نوع ورزش دانشجویان بر رشد اجتماعی آنها میتواند متفاوت باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسۀ رشد اجتماعی در دانشجویان ورزشکار (رشتههای تیمی و انفرادی) و غیرورزشکار دانشگاه فرهنگیان بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پیمایشی مقطعی بود. جامعۀ آماری شامل 2000 دانشجوی پسر و دختر در حال تحصیل در دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بودند. 300 نفر از دانشجو معلمان با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامۀ رشد اجتماعی وایتزمن (1990) بود. بهمنظور تجزیهوتحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.یافتهها: بر اساس نتایج آزمون تحلیل واریانس دوطرفه، اثر اصلی جنسیت و اثر اصلی گروه معنادار است. با وجود این، اثر تعاملی گروه و جنسیت معنادار نشد. میزان رشد اجتماعی دانشجویان دختر در مقایسه با دانشجویان پسر بالاتر بود. بر اساس نتایج آزمون تعقیبی توکی، گروه ورزشکاران نسبت به غیرورزشکاران بهطور معناداری بهتر بودند. با وجود این، هرچند ورزشکاران رشتههای انفرادی نسبت به ورزشکاران تیمی از میانگین رشد اجتماعی بیشتری برخوردار بودند، اما اختلاف آنها معنادار نبود.نتیجهگیری: با توجه به رشد اجتماعی بالاتر ورزشکاران نسبت به غیرورزشکاران و همچنین نمرات رشد اجتماعی تقریباً یکسان در هر دو گروه ورزشکاران (رشتههای تیمی و انفرادی)، پیشنهاد میشود مربیان از طریق تأکید بر اهمیت یکسان هر یک از ورزشکاران سبب ایجاد جو حمایتی شوند و زمینهساز رشد اجتماعی در بین تمامی افراد را فراهم آورند.
پویا بیابانی؛ امیر دانا
چکیده
هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر خودگویی آموزشی و انگیزشی بر عملکرد پرتاب دارت با دشواریهای متفاوت بود. تعداد 60 نفر از افراد مبتدی و راست دست با دامنه سنی 22 تا 28 سال به صورت دردسترس از دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه خودگویی آموزشی، انگیزشی و کنترل تقسیم شدند. گروههای مورد مطالعه براساس دستورالعمل خود ...
بیشتر
هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر خودگویی آموزشی و انگیزشی بر عملکرد پرتاب دارت با دشواریهای متفاوت بود. تعداد 60 نفر از افراد مبتدی و راست دست با دامنه سنی 22 تا 28 سال به صورت دردسترس از دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه خودگویی آموزشی، انگیزشی و کنترل تقسیم شدند. گروههای مورد مطالعه براساس دستورالعمل خود ۵ دسته ۱۲ کوششی را انجام دادند. تمام پرتابها در در سطح دشواری کم در فاصله 1/80 متری، در سطح دشواری متوسط از فاصله 2/37 متری و در سطح دشواری زیاد در فاصله 2/87 از تخته دارت انجام شدند. شاخص اندازهگیری عملکرد براساس میزان خطای شعاعی (فاصله محل برخورد دارت از مرکز) مورد ارزیابی قرار گرفت. از روش آماری تحلیل واریانس ترکیبی 2 عاملی با اندازهگیری مکرر در عامل سطح دشواری برای آزمون فرضیهها استفاده شد. نتایج نشان داد خودگویی آموزشی و انگیزشی منجر به بهبود معنیدار عملکرد پرتاب دارت شد. همچنین، اثر دشواری معنیدار بود، و در نهایت، اثر تعاملی خودگویی و دشواری بر عملکرد پرتاب دارت معنیدار بود. درنهایت، به نظر میرسد در تکالیف ساده، به دلیل ماهیت مهارت، خودگویی آموزشی با تکیه بر نشانه های مرتبط به خوبی منجر به بهبود مهارت شده است، اما در سطح دشواری متوسط به نظر میرسد، نقش خودگویی انگیزشی پررنگتر میشود زیرا شرایط نیازمند تلاش بیشتری برای موفقیت است، و این موضوع با رابطه بین دشواری تکلیف و عملکرد همخوانی دارد.
علی جلیلی؛ مسعود حسینچاری
دوره 2، شماره 3 ، مهر 1389
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی امکان پیشبینی تابآوری براساس خودکارامدی در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار بود. برای دستیابی به این هدف، نمونهای شامل 403 نفر از دانشجویان (198دختر و 205 پسر) ورزشکار در لیگهای برتر کشور و دانشجویان غیرورزشکار دانشگاههای وابسته به وزارت علوم، به شیوة قضاوتی یا هدفمند انتخاب شدند. به منظور گردآوری ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی امکان پیشبینی تابآوری براساس خودکارامدی در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار بود. برای دستیابی به این هدف، نمونهای شامل 403 نفر از دانشجویان (198دختر و 205 پسر) ورزشکار در لیگهای برتر کشور و دانشجویان غیرورزشکار دانشگاههای وابسته به وزارت علوم، به شیوة قضاوتی یا هدفمند انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات مورد نیاز، از مقیاس تابآوری و خودکارامدی و برای تحلیل دادهها، از روش رگرسیون، تحلیل واریانس یکطرفه و دوطرفه و روش آماری t مستقل، استفاده شد. نتایج نشان داد خودکارامدی، پیشبینیکنندة مثبت و معنادار تابآوری است. مقایسة نتایج تحلیلها نشان داد که در مورد ورزشکاران و غیرورزشکاران، الگوی متفاوتی از پیشبینی تابآوری روانشناختی براساس خودکارامدی وجود دارد. این نتایج، با نتایج به دست آمده از کل گروه همخوانی کامل ندارد. همچنین، آشکار شد که تابآوری ورزشکاران، به طور معناداری بهتر از غیرورزشکاران است. دیگر نتایج این پژوهش نشان داد که بین رشتههای ورزشی در زمینة تابآوری تفاوت معناداری وجود ندارد. در نهایت، مقایسة بین دختران و پسران، تفاوت معناداری را در زمینة تابآوری تبیین نکرد. مقالة حاضر با بحث از یافتهها در پرتو روند پژوهشی مربوط و ارائة پیشنهادهایی برای پژوهش بیشتر، به سرانجام رسیده است.