سیده سمیرا حسینی؛ حسن غرایاق زندی؛ فضل الله باقرزاده؛ اعظم نوفرستی
چکیده
مقدمه: آسیبهای ورزشی اغلب با چالشهای احساسی و روانشناختی همراهند. روانشناسان و پزشکان تیم باید واکنشهای احساسی را علاوه بر ارزیابی عوامل فیزیکی، بررسی کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی بر اضطراب، افسردگی و خشم ناشی از ضربۀ روانی آسیبدیدگی در ورزشکاران آسیبدیده است.روش پژوهش: نمونۀ آماری ...
بیشتر
مقدمه: آسیبهای ورزشی اغلب با چالشهای احساسی و روانشناختی همراهند. روانشناسان و پزشکان تیم باید واکنشهای احساسی را علاوه بر ارزیابی عوامل فیزیکی، بررسی کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی بر اضطراب، افسردگی و خشم ناشی از ضربۀ روانی آسیبدیدگی در ورزشکاران آسیبدیده است.روش پژوهش: نمونۀ آماری پژوهش 32 ورزشکار حرفهای آسیبدیدۀ ناشی از ضربۀ روانی هستند که به روش در دسترس و هدفمند و با تأیید متخصصان فدراسیون پزشکی ورزشی انتخاب شدند. ورزشکاران بهصورت تصادفی در دو گروه 16 نفره متشکل از یک گروه درمان و یک گروه کنترل قرار گرفتند. پس از اعمال درمان، پسآزمون و دو ماه بعد پیگیری اجرا شد. ابزارهای سنجش در این پژوهش پرسشنامههای خشم اسپیلبرگر (STAXI-2)، اضطراب بک (BAI) و افسردگی بک- ویرایش دوم (BDI-II) بود .دادهها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بررسی شد(0/05< P).یافتهها: نتایج نشان داد که تفاوت میان گروههای آزمایش و کنترل در کاهش مشکلات رفتاری در مرحلۀ پسآزمون و پیگیری معنادار بود. نتایج پیگیری پس از دو ماه نیز نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در میزان واکنشهای روانشناختی تفاوت وجود دارد و اثربخشی درمان بعد از دو ماه باقی مانده بود.نتیجهگیری: نتایج حاکی از آن بود که درمان رفتاری- شناختی متمرکز بر ضربۀ روانی، مشکلات روانشناختی ورزشکاران نظیر اضطراب و افسردگی را کاهش میدهد، ولی بر کنترل خشم تأثیری ندارد.
الینا کیانی شاهوندی؛ عادل دنیایی
چکیده
مقدمه: اختلالات روانشناختی در بین جمعیت مبتلا به دیابت شیوع بسیاری دارند. هدف این تحقیق بررسی اثر 12هفته تمرینات ترکیبی بر سطوح خشم، شادکامی و نگرانی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش پژوهش: 37 زن مبتلا به دیابت نوع دو به شکل تصادفی در دو گروه تمرین (18نفر، سن: 6/3 ± 60/6 سال، شاخص تودۀ بدن: 1/3± 30/2 کیلوگرم/مترمربع و قند خون ناشتا: 15/1 ...
بیشتر
مقدمه: اختلالات روانشناختی در بین جمعیت مبتلا به دیابت شیوع بسیاری دارند. هدف این تحقیق بررسی اثر 12هفته تمرینات ترکیبی بر سطوح خشم، شادکامی و نگرانی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش پژوهش: 37 زن مبتلا به دیابت نوع دو به شکل تصادفی در دو گروه تمرین (18نفر، سن: 6/3 ± 60/6 سال، شاخص تودۀ بدن: 1/3± 30/2 کیلوگرم/مترمربع و قند خون ناشتا: 15/1 ± 161/4 میلیگرم/دسیلیتر) و کنترل (19نفر، سن: 6/4 ± 60/6 سال، شاخص تودۀ بدن: 1/2± 29/9 کیلوگرم/مترمربع و قند خون ناشتا: 16/1 ± 169/1 میلیگرم/دسیلیتر) قرار گرفتند. برنامۀ تمرینی شامل 20 دقیقه تمرین هوازی با 50-75 درصد ضربان قلب ذخیره و همچنین 40 دقیقه تمرین مقاومتی با 50-75 درصد RM1، سه جلسه در هفته به مدت 12 هفته بود. پرسشنامههای STAXI-2، PSWQ و شادکامی آکسفورد قبل و 48 ساعت بعد از مداخلۀ تمرین تکمیل شدند. دادهها با استفاده از آزمونهای آماری کولموگروف اسمیرنوف، تی زوجی و تحلیل کوواریانس واریانس در سطح معناداری 0/05 >P تجزیهوتحلیل قشد.
یافتهها: نتایج نشان داد پس از مداخلۀ تمرین سطوح خشم (0/001) و نگرانی (0/001) آزمودنیها کاهش و سطوح شادکامی (001/0) آنها افزایش معناداری هم نسبت به پیشآزمون و هم در مقایسه با گروه کنترل، داشت.
نتیجهگیری: بهنظر میرسد 12هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی + هوازی) برای بهبود اختلالات مربوط به خشم، شادکامی و نگرانی زنان مبتلا به دیابت نوع2 مناسب باشد و بتواند به این افراد در مدیریت این بیماری و عوارض مربوطه کمک کند.
کیمیا مصطفوی؛ سید محی الدین بهاری؛ افسانه صنعت کاران
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش ورزش تیراندازی با تفنگ بادی بر پرخاشگری دختران نوجوان بود. برای انجام پژوهش از طرح نیمهتجربی با گروه کنترل و پیشآزمون – پسآزمون استفاده شد. بدینمنظور تعداد 30 دانشآموز دختر پرخاشگر (1/1±16 سال) بهصورت نمونة در دسترس انتخاب شدند و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش ورزش تیراندازی با تفنگ بادی بر پرخاشگری دختران نوجوان بود. برای انجام پژوهش از طرح نیمهتجربی با گروه کنترل و پیشآزمون – پسآزمون استفاده شد. بدینمنظور تعداد 30 دانشآموز دختر پرخاشگر (1/1±16 سال) بهصورت نمونة در دسترس انتخاب شدند و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این مطالعه از پرسشنامة پرخاشگری باس و پری (1992) بهعنوان ابزار سنجش پرخاشگری استفاده شد. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه (هر جلسه 60 دقیقه) تحت نظر مربی آموزش تیراندازی دیدند. در پایان جلسات از هر دو گروه پسآزمون بهعمل آمد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب دوعاملی نشان داد آموزش تیراندازی به کاهش معنادار پرخاشگری، پرخاشگری کلامی، خصومت و خشم دختران نوجوان منجر شد؛ اما آموزش تیراندازی بر پرخاشگری بدنی دختران نوجوان اثر معناداری نداشت. بهنظر میرسد جو و ویژگیهای ورزش تیراندازی با تفنگ میتواند نقش مهمی در ایجاد احساس آرامش و کاهش پرخاشگری داشته باشد.