سپهر فردوسی؛ مهدی شهبازی؛ الهه عرب عامری
چکیده
مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تداخل زمینه ای و خود تنظیمی در نمرات انتقال سرویس ساده و چکشی والیبال است.روش پژوهش: بدین منظور 39 دانشجوی پسر (20-25 سال) به‌طور تصادفی، به سه گروه تمرینات قالبی، تمرینات تصادفی و تمرینات خود تنظیمی تقسیم شدند. هر سه گروه در شش جلسه تمرینی که هر جلسه شامل 40 ضربه سرویس ساده و چکشی والیبال بود، شرکت ...
بیشتر
مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تداخل زمینه ای و خود تنظیمی در نمرات انتقال سرویس ساده و چکشی والیبال است.روش پژوهش: بدین منظور 39 دانشجوی پسر (20-25 سال) به‌طور تصادفی، به سه گروه تمرینات قالبی، تمرینات تصادفی و تمرینات خود تنظیمی تقسیم شدند. هر سه گروه در شش جلسه تمرینی که هر جلسه شامل 40 ضربه سرویس ساده و چکشی والیبال بود، شرکت کردند. گروه تمرینات قالبی به‌طور متناوب، یک جلسه به تمرین سرویس ساده و جلسه بعد به تمرین سرویس چکشی پرداختند، درحالی‌که گروه تمرینات تصادفی در هر جلسه به‌صورت تصادفی هر دو سرویس را تمرین کردند. در گروه تمرینات خود تنظیمی، در هر جلسه نوع تمرینات با مشارکت فعال آزمودنیها تعیین شد. پس از پایان جلسات تمرینی، آزمون انتقال پس از یک هفته در پنج تکرار برای هر آزمودنی برگزار شد. به‌منظور تحلیل دادهها از تحلیل واریانس یک‌راهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنیداری بین نمرات پیش‌آزمون و آزمون انتقال در گروه های تمرین قالبی و تصادفی وجود ندارد، اما تفاوت بین نمرات پیش‌آزمون و آزمون انتقال در گروه خود تنظیمی معنی دار بود. مقایسۀ نمرات انتقال سه گروه نشان داد که عملکرد گروه خودتنظیم نسبت به دو گروه دیگر بهتر است.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه، تمرینات خودتنظیم باعث درگیر شدن آزمودنی در فرایندهای یادگیری می‌شود. با این روش شاگردان به‌طرز فعال‌تری در تعیین ویژگی‌های تمرین مشارکت دارند که مجموع این عوامل منجر به ارتقای یادگیری و عملکرد بهتر شاگردان در درازمدت می‌شود.
هانیه محمدی؛ شهزاد طهماسبی بروجنی؛ جمال فاضل کلخوران
چکیده
هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تداخل ضمنی بر تعادل افراد کمتوان ذهنی بود. بدین منظور 40 نفر از پسران کمتوان ذهنی آموزش‌پذیر شهر قزوین (میانگین سنی 120/3 ±45/24 سال) به‌طور تصادفی به دو گروه تمرینی قالبی و تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام پیش‌آزمون، آزمودنیهای هر گروه با توجه به نوع آرایش تمرینی خود، تمرینات خود را به مدت 4 هفته (3 ...
بیشتر
هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تداخل ضمنی بر تعادل افراد کمتوان ذهنی بود. بدین منظور 40 نفر از پسران کمتوان ذهنی آموزش‌پذیر شهر قزوین (میانگین سنی 120/3 ±45/24 سال) به‌طور تصادفی به دو گروه تمرینی قالبی و تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام پیش‌آزمون، آزمودنیهای هر گروه با توجه به نوع آرایش تمرینی خود، تمرینات خود را به مدت 4 هفته (3 جلسه در هر هفته) به‌عنوان مرحلۀ اکتساب، انجام دادند. سپس از آزمودنیها، آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت، به‌ترتیب آزمونهای یادداری و انتقال به‌عمل آمد. پس از تأیید توزیع طبیعی دادهها از طریق آزمون کولموگروف اسمیرنوف و بررسی همگنی واریانسها با آمارة لون، نتایج تحلیل واریانس اندازه‌های تکراری نشان داد که اعمال مداخله مؤثر بوده است و گروهها پیشرفت معناداری داشته‌اند (0005/0P=). همچنین نتایج تی مستقل به‌منظور مقایسۀ دو گروه در تعادل ایستا نشان داد که گروه تمرین تصادفی در آزمون یادداری بهتر عمل کرد (007/0P=)، درحالی‌که اختلاف معناداری در آزمون انتقال بین گروهها مشاهده نشد (061/0P=). همچنین، نتایج تعادل پویا نشان داد که گروه تمرین تصادفی، نسبت به گروه تمرین قالبی عملکرد بهتر و اختلاف معناداری در آزمون یادداری و انتقال داشت (به‌ترتیب 001/0P= و 002/0P=). بنابراین افراد کمتوان ذهنی نیز میتوانند از تأثیرات سودمند تمرین تصادفی بهرهمند شوند.
علی رضا فارسی؛ بهروز عبدلی؛ محمدرضا قاسمیان
چکیده
تحقیق حاضر با هدف مقایسه تاثیر تغییر برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر با آرایش تصادفی و قالبی بر اکتساب، یادداری و انتقال سرویس تنیس روی میز انجام شد. بدین منظور 32 نفر آزمودنی به طور تصادفی در چهار گروه 8 نفری قرار گرفتند. در دو گروه نخست GMP و در دو گروه دیگر پارامتر بر اساس دو شیوه آرایش تمرین تصادفی و قالبی تغییر می کرد. پس از انجام ...
بیشتر
تحقیق حاضر با هدف مقایسه تاثیر تغییر برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر با آرایش تصادفی و قالبی بر اکتساب، یادداری و انتقال سرویس تنیس روی میز انجام شد. بدین منظور 32 نفر آزمودنی به طور تصادفی در چهار گروه 8 نفری قرار گرفتند. در دو گروه نخست GMP و در دو گروه دیگر پارامتر بر اساس دو شیوه آرایش تمرین تصادفی و قالبی تغییر می کرد. پس از انجام پیش آزمون افراد هر گروه با توجه به نوع تمرین 300 کوشش تمرینی در هر سرویس و در مجموع 900 کوشش انجام دادند و سپس پس آزمون، آزمون یادداری و دو آزمون انتقال با اهداف متفاوت برگزار شد. داده ها با تحلیل واریانس دو عاملی و اندازه های تکراری در سطح معنی داری(05/0) تجزیه و تحلیل گردید و از آزمون تعقیبی بونفرونی برای مشخص کردن تفاوت گروه ها استفاده شد. به طور کلی نتایج نشان داد که صرفنظر از نوع تغییر، آرایش تمرین تصادفی سبب عملکرد بهتری نسبت به شرایط تمرین قالبی می گردد و هنگامی که این نوع آرایش به همراه تغییر برنامه های حرکتی متفاوت باشد میزان اثربخشی آن بیشتر می شود. این برتری نه تنها هنگام اجرا در شرایط مشابه مشاهده می شود بلکه با انتقال به زمینه جدید نیز حفظ می گردد. به علاوه این اثرات نه تنها بر روی عملکرد تاثیر می گذارد بلکه سبب اجرای مهارت ها با کارایی بیشتر، صرف تلاش ذهنی و نیاز به توجه کمتر می شود.
