امیر دانا؛ منصور خلیل زاده کوچمشکی
چکیده
مقدمه: هدف تحقیق حاضر مطالعه تاثیر خودگویی انگیزشی بر عملکرد استقامتی با تاکید بر نقش خودتعیین‌گری بود. روش تحقیق: شرکت‌کنندگان شامل 18 دانشجوی رشته تربیت بدنی با سابقه انجام تمرین منظم با میانگین سنی 5/2±08/21 سال بودند که به صورت داوطلبانه بعد از آشنایی با اهداف تحقیق و کاربرد نتایج آن در تحقیق حاضر شرکت کردند. طرح تحقیق به صورت درون‌گروهی ...
بیشتر
مقدمه: هدف تحقیق حاضر مطالعه تاثیر خودگویی انگیزشی بر عملکرد استقامتی با تاکید بر نقش خودتعیین‌گری بود. روش تحقیق: شرکت‌کنندگان شامل 18 دانشجوی رشته تربیت بدنی با سابقه انجام تمرین منظم با میانگین سنی 5/2±08/21 سال بودند که به صورت داوطلبانه بعد از آشنایی با اهداف تحقیق و کاربرد نتایج آن در تحقیق حاضر شرکت کردند. طرح تحقیق به صورت درون‌گروهی اجرا شد و برای کنترل اثر تازگی و ترتیب ارائه سطوح مختلف متغیر مستقل از همترازسازی متقابل استفاد شد. در سه شرایط پایه، خودگویی انگیزشی خودمختار (خود تعیین‌کننده)، خودگویی انگیزشی کنترل‌شده (مربی تعیین‌کننده) به صورت درون‌گروهی عملکرد استقامتی آنها در آزمون بروس بر اساس زمان رسیدن به وامانده‌سازی سنجیده شد و ادراک از فشار با آزمون بورگ سنجیده شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که خودگویی در شرایط خود تعیین‌کننده نسبت به مربی تعیین‌کننده منجر به کاهش ادراک از فشار و بهبود عملکرد استقامتی شد. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که خودگویی در شرایط مربیتعیین‌کننده و خود تعیین‌کننده نسبت به شرایط بدون خودگویی منجر به بهبود عملکرد استقامتی شد. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد جوّ انگیزشی خودمختار در شرایطی که ورزشکار در انتخاب و استفاده از نوع عبارت‌های خودگویی نقش اصلی را ایفا می‌کرد، با برآورده کردن نیازهای روان‌شناختی خودمختاری، ارتباط و شایستگی زمینه بهبود عملکرد استقامتی و کاهش ادراک از فشار ورزشکاران را فراهم کرد.
امیر دانا؛ منصور خلیل زاده کوچمشکی
چکیده
مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر زمان‌بندی استفاده از خودگویی راهبردی بر عملکرد و یادگیری افراد نوآموز بود. روش پژوهش: 36 دانشجوی نوآموز در مهارت‌های بسکتبال انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه خودگویی راهبردی قبل از ارائة بازخورد، بعد از ارائة بازخورد و کنترل تقسیم شدند. در هر جلسه، 60 کوشش تمرینی از چهار نقطه از قوس بسکتبال داده شد. ...
بیشتر
مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر زمان‌بندی استفاده از خودگویی راهبردی بر عملکرد و یادگیری افراد نوآموز بود. روش پژوهش: 36 دانشجوی نوآموز در مهارت‌های بسکتبال انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه خودگویی راهبردی قبل از ارائة بازخورد، بعد از ارائة بازخورد و کنترل تقسیم شدند. در هر جلسه، 60 کوشش تمرینی از چهار نقطه از قوس بسکتبال داده شد. مربی پس از هر سه کوشش یک بازخورد دربارة شیوة اجرای مهارت به نوآموزان می‌داد. در گروه تجربی اول، به نوآموزان آموزش داده شد تا از خودگویی راهبردی پس از اتمام سه کوشش تمرینی و پیش از ارائة بازخورد برای شناسایی خطا استفاده کنند؛ به گروه تجربی دوم، از نوآموزان خواسته شد که از خودگویی راهبردی پس از ارائة بازخورد برای اصلاح خطاها استفاده کنند و در گروه کنترل، تمرینات و بازخورد داده شد، اما خودگویی ارائه نشد. در نهایت، دو هفته پس از پایان مداخله آزمون یادداری برگزار شد.یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس دوعاملی در مرحلة اکتساب نشان داد که اثر اصلی جلسات (0/000=P) و گروه (0/024=P) بر عملکرد شوت بسکتبال معنی‌دار بود. همچنین، اثر تعاملی جلسات و گروه بر عملکرد شوت بسکتبال معنا‌دار بود (0/001=P). در نهایت، خودگویی پیش از ارائة بازخورد نسبت به بعد از بازخورد به بهبود یادگیری مهارت شوت بسکتبال منجر شد (0/007=P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد خودگویی راهبردی در قبل از ارائة بازخورد به‌دلیل توجه بر شناسایی خطا و استفاده از بازخورد مربی دربارة نحوة اصلاح خطاها برای یادگیری پرتاب بسکتبال مفید است.
پویا بیابانی؛ امیر دانا
چکیده
هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر خودگویی آموزشی و انگیزشی بر عملکرد پرتاب دارت با دشواری‌های متفاوت بود. تعداد 60 نفر از افراد مبتدی و راست دست با دامنه سنی 22 تا 28 سال به صورت دردسترس از دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه خودگویی آموزشی، انگیزشی و کنترل تقسیم شدند. گروه‌های مورد مطالعه براساس دستورالعمل خود ...
بیشتر
هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر خودگویی آموزشی و انگیزشی بر عملکرد پرتاب دارت با دشواری‌های متفاوت بود. تعداد 60 نفر از افراد مبتدی و راست دست با دامنه سنی 22 تا 28 سال به صورت دردسترس از دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه خودگویی آموزشی، انگیزشی و کنترل تقسیم شدند. گروه‌های مورد مطالعه براساس دستورالعمل خود ۵ دسته ۱۲ کوششی را انجام دادند. تمام پرتاب‌ها در در سطح دشواری کم در فاصله 1/80 متری، در سطح دشواری متوسط از فاصله 2/37 متری و در سطح دشواری زیاد در فاصله 2/87 از تخته دارت انجام شدند. شاخص اندازه‌گیری عملکرد براساس میزان خطای شعاعی (فاصله محل برخورد دارت از مرکز) مورد ارزیابی قرار گرفت. از روش آماری تحلیل واریانس ترکیبی 2 عاملی با اندازه‌گیری مکرر در عامل سطح دشواری برای آزمون فرضیه‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد خودگویی آموزشی و انگیزشی منجر به بهبود معنی‌دار عملکرد پرتاب دارت شد. همچنین، اثر دشواری معنی‌دار بود، و در نهایت، اثر تعاملی خودگویی و دشواری بر عملکرد پرتاب دارت معنی‌دار بود. درنهایت، به نظر می‌رسد در تکالیف ساده، به دلیل ماهیت مهارت، خودگویی آموزشی با تکیه بر نشانه های مرتبط به خوبی منجر به بهبود مهارت شده است، اما در سطح دشواری متوسط به نظر می‌رسد، نقش خودگویی انگیزشی پررنگ‌تر می‌شود زیرا شرایط نیازمند تلاش بیشتری برای موفقیت است، و این موضوع با رابطه بین دشواری تکلیف و عملکرد همخوانی دارد.
امیر دانا؛ صالح رفیعی
چکیده
دسترسی و چنگ زدن از اساسی‌ترین مهارت‌های بنیادی انسان است. هدف از این تحقیق بررسی تفاوت‌های تغییرپذیری حرکتی و نرمی حرکت در حرکت دسترسی و چنگ زدن در کودکان و بزرگسالان بود. به این منظور 60 کودک 8 تا 13 ساله به شش گروه تقسیم شدند. تکلیف مورد استفاده شامل دسترسی و گرفتن مکعب با ابعاد 6/3 سانتی‌متر مکعب بود که گرفتن کف دستی را برای همۀ کودکان ...
بیشتر
دسترسی و چنگ زدن از اساسی‌ترین مهارت‌های بنیادی انسان است. هدف از این تحقیق بررسی تفاوت‌های تغییرپذیری حرکتی و نرمی حرکت در حرکت دسترسی و چنگ زدن در کودکان و بزرگسالان بود. به این منظور 60 کودک 8 تا 13 ساله به شش گروه تقسیم شدند. تکلیف مورد استفاده شامل دسترسی و گرفتن مکعب با ابعاد 6/3 سانتی‌متر مکعب بود که گرفتن کف دستی را برای همۀ کودکان فراهم می‌کرد. افراد باید با دست برتر مکعب را می‌گرفتند و آن را نزدیک ناحیۀ دهان می‌آوردند. علاوه‌بر این یک گروه بزرگسال نیز در این تحقیق شرکت کردند (میانگین سنی=2/1± 24 سال). شرکت‌کنندگان 10 کوشش را اجرا می‌کردند که متغیرهای کینماتیک شامل میانگین مربعات جرک، جرک بدون بعد، دامنۀ حرکت مفصل آرنج و تغییرپذیری در الگوی هماهنگی محاسبه شد. به‌منظور تحلیل داده‌ها در هر متغیر از طرح تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. نتایج نشان داد که در متغیر میانگین مربعات جرک و جرک بدون بعد گروه‌های سیزده‌ساله نیز تفاوت معنا‌داری با افراد بزرگسال دارند. در متغیر دامنۀ حرکت مفصل آرنج و همچنین تغییرپذیری در الگوی حرکتی نشان داده شد که گروه‌های هشت و نه‌ساله تفاوت معنا‌داری با سایر گروه‌ها دارند، اما تفاوتی بین سایر گروه‌ها وجود نداشت. به‌طور کلی نتایج نشان داد که رشد فرایند دسترسی و چنگ زدن به اوایل کودکی منحصر نمی‌شود. این نتایج با توجه به رشد کنترل حرکتی و همچنین اکتساب ناهمزمان متغیرهای کینماتیک در فرایند یادگیری مهارت حرکتی توجیه شدند.
امیر دانا؛ زین العابدین فلاح؛ جلیل مرادی؛ اکبر قلاوند
چکیده
مقدمه و هدف: فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF) به عنوان یکی از عوامل مرتبط با عملکرد عصبی- عضلانی و عملکرد شناختی می‌باشد که با افزایش سن کاهش می‌یابد. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ایروبیک، و شناختی بر سطح تعادل پویا، توجه و سطح BDNF سرمی در مردان سالمند بود. روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 60 مرد سالمند سالم به روش نمونه گیری ...
بیشتر
مقدمه و هدف: فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF) به عنوان یکی از عوامل مرتبط با عملکرد عصبی- عضلانی و عملکرد شناختی می‌باشد که با افزایش سن کاهش می‌یابد. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ایروبیک، و شناختی بر سطح تعادل پویا، توجه و سطح BDNF سرمی در مردان سالمند بود. روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 60 مرد سالمند سالم به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین ایروبیک، تمرین شناختی، ترکیبی (ایروبیک- شناختی) و کنترل تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته انجام شدند. از آزمون های تی وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه برای بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد (05/0 ≥P). نتایج: پس از دوره تمرین افزایش معنی داری در BDNF سرمی در گروه های مداخله نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (001/0 ≥ P). همچنین افزایش معنی داری در نسبت پاسخ های صحیح بر کل محرک های هدف و غیر هدف و کاهش معنی داری در خطای ارتکاب، خطای حذف و زمان واکنش در گروه های مداخله نسبت به گروه های کنترل مشاهده شد (05/0 > P). همچنین بهبود معنی داری در تعادل پویا در گروه های ایروبیک و ترکیبی نسبت به گروه های کنترل (001/0 > P) و تمرین شناختی (05/0 > P)مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: تمرینات شناختی و ایروبیک با افزایش BDNF موجب بهبود توجه و عملکرد تعادل در سالمندان می شود
