فهیمه ادیب صابر؛ سلیمان انصاری کلاچاهی؛ اکبر اللهیاری کرنق؛ رجبعلی احمدی؛ بابک برکادهی
چکیده
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسة مهارتهای حرکتی در چهار گروه کودکان کمتوان ذهنی، سندروم داون، طیف اوتیسم و گروه کودکان عادی اجرا شد.روش پژوهش: راهبرد پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسهای بود. جامعۀ آماری پژوهش کودکان 7 تا 12 سالة مراکز استثنایی شهر رشت در سال 1401 بودند. 100 نفر (برای هر گروه 25 نفر) بهعنوان نمونه در نظر گرفته شدند. خردهآزمونهای ...
بیشتر
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسة مهارتهای حرکتی در چهار گروه کودکان کمتوان ذهنی، سندروم داون، طیف اوتیسم و گروه کودکان عادی اجرا شد.روش پژوهش: راهبرد پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسهای بود. جامعۀ آماری پژوهش کودکان 7 تا 12 سالة مراکز استثنایی شهر رشت در سال 1401 بودند. 100 نفر (برای هر گروه 25 نفر) بهعنوان نمونه در نظر گرفته شدند. خردهآزمونهای عملکرد حرکتی درشت و ظریف از فرم کوتاهشدة ابزار اندازهگیری تبحر حرکتی برونینکس اوزرتسکی-نسخة دوم جهت جمعآوری دادهها استفاده شد. برای تحلیل دادههای پژوهش از آزمون تحلیل واریانس در سطح معناداری0/05 استفاده شد.یافتهها: نتایج نشان داد در خردهآزمونهای سرعت حرکت و چابکی، تعادل، قدرت، زمان واکنش، چالاکی اندام فوقانی و نمرۀ کل تبحر حرکتی، عملکرد کودکان دارای اوتیسم و نشانگان داون، ضعیفتر از دو گروه دیگر بود (0/001=P). در خردهآزمونهای تعادل و قدرت تفاوت معناداری بین دو گروه کودکان عادی و کمتوان ذهنی وجود نداشت. همچنین، در خردهآزمونهای هماهنگی دوسویه و کنترل بینایی-حرکتی، کودکان اوتیسم عملکرد ضعیفتری نسبت به هر سه گروه دیگر داشتند (0/001=P) و بین سه گروه دیگر تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجهگیری: با توجه به مهارتهای حرکتی ضعیف کودکان اوتیسم و نشانگان داون و تأثیر مهارتهای حرکتی با مهارتهای اجتماعی، تحصیلی و یادگیری بهنظر میرسد گنجاندن آموزش و تمرینات مهارتهای حرکتی در کودکان با نیازهای ویژه در سنین پایینتر در روتین برنامههای آموزشی در مدارس و مراکز کاردرمانی ضروری است.
زهرا قدیمی کلاته؛ سید فردین قیصری؛ محمود شیخ
چکیده
اندازه گیری انواع مختلف پرخاشگری (مانند جسمی، کلامی) و کارکردهای آن (مانند کنشی/واکنشی) در افراد دارای اختلال ناتوانیهای رشدی و خصوصا نوجوانان و بزرگسالان توجه کمی را به خود اختصاص داده است. در این مطالعه، به تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی مقیاس خصومت و پرخاشگری کودکان: کنشی/ واکنشی (C-SHARP) در افراد با و بدون اختلال طیف اوتیسم در گروههای ...
بیشتر
اندازه گیری انواع مختلف پرخاشگری (مانند جسمی، کلامی) و کارکردهای آن (مانند کنشی/واکنشی) در افراد دارای اختلال ناتوانیهای رشدی و خصوصا نوجوانان و بزرگسالان توجه کمی را به خود اختصاص داده است. در این مطالعه، به تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی مقیاس خصومت و پرخاشگری کودکان: کنشی/ واکنشی (C-SHARP) در افراد با و بدون اختلال طیف اوتیسم در گروههای سنی مختلف می-پردازیم. بدین منظور پرسشنامه C-SHARP ، چک لیست رفتار کودک (CBCL) و پرسشنامه پرخاشگری واکنشی _ کنشی توسط گروههای سنی مختلف دارای اختلال طیف اوتیسم و سایر ناتوانیهای رشدی پر شد. انواع مختلف روایی همراه با آزمون- بازآزمون و آلفای کرونباخ برای پایایی بیرونی و درونی آن، تعیین گردید. همچنین همبستگی بین C-SHARP ، CBCL و پرسشنامه پرخاشگری واکنشی _کنشی برای بررسی اعتبار مقیاس C-SHARP به کار برده شد. ضریب همبستگی بین خرده مقیاسهای C-SHARP با CBCL بیرونی سازیشده نسبت به CBCL درونی سازیشده بیشتر بود. افراد طبقه بندی شده با پرسشنامه پرخاشگری واکنشی _ کنشی به عنوان واکنشی و کنشی، نمرات کنشی C-SHARP بالاتر از افرادی که فقط به عنوان واکنشی یا به عنوان نه واکنشی و نه کنشی طبقه بندی شده اند دارند. برای نمرات واکنشی C-SHARP نیز الگوی مشابه با نمرات کنشی مشاهده شد. نتایج این مطالعه شواهدی از اعتبار C-SHARP از طریق تأیید روایی محتوا و ارتباط آن با مقیاسهای معتبر ارائه داد که نشان می-دهد C-SHARP برای اندازه گیری انواع مختلف رفتار پرخاشگرانه در گروههای سنی مختلف دارای ناتوانی-های رشدی مفید است.
پریا نکویی؛ وحید ذولاکتاف؛ ابراهیم صادقی دمنه
چکیده
کودکان با اختلال طیف اوتیسم بهدلیل نداشتن فعالیت و درخودمانده بودن مستعد ضعف در تعادل، ثبات وضعیتی و ناهنجاریهای وضعیتیاند. هدف از مطالعة حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات کانگوجامپ بر عملکرد تعادلی کودکان با اختلال طیف اوتیسم با سطح عملکردی بالا بود. روش انجام تحقیق از نوع نیمهتجربی بود. از بین کودکان با اختلال طیف اوتیسم ...
بیشتر
کودکان با اختلال طیف اوتیسم بهدلیل نداشتن فعالیت و درخودمانده بودن مستعد ضعف در تعادل، ثبات وضعیتی و ناهنجاریهای وضعیتیاند. هدف از مطالعة حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات کانگوجامپ بر عملکرد تعادلی کودکان با اختلال طیف اوتیسم با سطح عملکردی بالا بود. روش انجام تحقیق از نوع نیمهتجربی بود. از بین کودکان با اختلال طیف اوتیسم در انجمن اوتیسم و مدارس اوتیسم شهر تهران، 20 نفر با استفاده از آزمونهای غربالگری انتخاب و پس از سنجش عملکرد تعادلی بهعنوان پیشآزمون، بهصورت تصادفی به دو گروه (مداخله و کنترل) تقسیم شدند. در ادامه گروه تجربی، تمرینات کانگوجامپ را به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند و پس از اتمام مداخله از تمامی افراد از طریق اندازهگیری آزمون لکلک، عملکرد تعادلی پسآزمون بهعمل آمد. بهمنظور بررسی آزمون تحقیق از آزمون تحلیل واریانس مختلط دوعاملی استفاده شد. یافتههای تحقیق حاضر نشان داد که انجام تمرینات کانگوجامپ در گروه مداخله بهطور معناداری موجب بهبود عملکرد تعادلی در کودکان با اختلال طیف اوتیسم شد. همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین نتایج گروه کنترل و گروه تجربی در مرحلة پسآزمون وجود دارد. براساس نتایج بهدستآمده، تمرینات کانگوجامپ میتواند برای بهبود عملکرد تعادلی کودکان با اختلال طیف اوتیسم مفید و سودمند باشد. ازاینرو استفاده از این نوع فعالیت ورزشی بهعنوان روش مداخلهای مناسب برای کودکان با اختلال طیف اوتیسم پیشنهاد میشود.
المیرا نظری؛ سالار فرامرزی
چکیده
این پژوهش با هدف بررسی تأثیر مداخلۀ بهنگام بازیمحور بر رشد روانی- حرکتی کودکان 6-4 سالۀ دچار اختلال طیف اوتیسم انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نیمهآزمایشی بود و از طرح پیشآزمون – پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، از میان کودکان 6 - 4سالة شهر اصفهان در سال 1394، تعداد 30 نفر ...
بیشتر
این پژوهش با هدف بررسی تأثیر مداخلۀ بهنگام بازیمحور بر رشد روانی- حرکتی کودکان 6-4 سالۀ دچار اختلال طیف اوتیسم انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نیمهآزمایشی بود و از طرح پیشآزمون – پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، از میان کودکان 6 - 4سالة شهر اصفهان در سال 1394، تعداد 30 نفر (15 دختر و 15 پسر) که ملاکهای ورود به پژوهش را دارا بودند، بهصورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمعآوری داده، رشد حرکتی گزل (1940) بود که توسط والدین کودکان در مرحلة پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری تکمیل شد. سپس کودکان گروه آزمایش در 10 جلسة 90 دقیقهای و هفتهای یکبار در بازیها شرکت داده شدند.گروه کنترل این آموزش را دریافت نکردند؛ پیگیری پس از 30 روز صورت گرفت. بهمنظور تجزیهوتحلیل آماری دادهها از روش تحلیل واریانس بینگروهی با اندازههای تکراری استفاده شد. یافتههای تحقیق نشان داد که تفاوت بین دو گروه آزمایش و کنترل در رشد روانی- حرکتی معنادار بود. همچنین تفاوتهای درونگروهی و تعامل بین دو موقعیت و تغییر در مراحل پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری در متغیر رشد روانی- حرکتی معنادار بود. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که مداخلات بهنگام بازیمحور بر رشد روانی- حرکتی کودکان با اختلال طیف اوتیسم تأثیر دارد و از این مداخلات میتوان برای کمک به افزایش و بهبود مهارتهای این کودکان استفاده کرد.