رشد و یادگیری حرکتی
ابراهیم نوروزی سیدحسنی؛ حبیب اله خزائی
چکیده
مقدمه: مطالعات متعدد نشان داده‌اند که فعالیت بدنی می‌تواند به عنوان یک مداخله درمانی موثر برای افسردگی عمل کند. با این حال، تحقیقات اخیر بر اهمیت افزودن تکنیک‌های روانشناختی مانند تصویرسازی کارکردی به برنامه‌های ورزشی تاکید کرده‌اند. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه ترکیب فعالیت بدنی و تصویرسازی کارکردی بر شاخص های روانشناختی ...
بیشتر
مقدمه: مطالعات متعدد نشان داده‌اند که فعالیت بدنی می‌تواند به عنوان یک مداخله درمانی موثر برای افسردگی عمل کند. با این حال، تحقیقات اخیر بر اهمیت افزودن تکنیک‌های روانشناختی مانند تصویرسازی کارکردی به برنامه‌های ورزشی تاکید کرده‌اند. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه ترکیب فعالیت بدنی و تصویرسازی کارکردی بر شاخص های روانشناختی در افراد مبتلا به افسردگی اساسی بود.
روش پژوهش: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 60 بیمار مبتلا به افسردگی به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه فعالیت بدنی، گروه ترکیبی (فعالیت بدنی و تصویرسازی کارکردی)، و گروه کنترل. همه شرکت‌کنندگان در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ارزیابی شدند. متغیرهای اندازه گیری شده شامل علائم افسردگی، اضطراب، کیفیت خواب، زمان واکنش بودند.
یافته ها: نتایج نشان داد که گروه ترکیبی به طور قابل توجهی علائم افسردگی و اضطراب را کاهش داده و زمان واکنش را بهبود بخشیده‌اند. هر دو گروه مداخله‌ای (فعالیت بدنی و ترکیبی) در کاهش افسردگی موثر بودند، اما تنها گروه ترکیبی در بهبود کیفیت خواب موثر بود.
نتیجه گیری: یافته‌های این مطالعه نشان میدهد که ترکیب فعالیت بدنی و تصویرسازی کارکردی یک رویکرد درمانی جامع و موثر برای افسردگی است. این روش نه تنها علائم افسردگی و اضطراب را کاهش میدهد، بلکه عملکرد شناختی را نیز بهبود می‌بخشد. نتایج این مطالعه می‌تواند به بهبود برنامه‌های درمانی برای بیماران مبتلا به افسردگی کمک کند.
سمیه حافظی؛ محمدرضا دوستان؛ اسماعیل صائمی
چکیده
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو روش tDCS آندی و کاتدی مغز و ناهمزمانی محرک- پاسخ‌ها بر سازگاری عقب‌گرد در شرایط خستگیِ ذهنی حاد بود.روش پژوهش: شرکت‌کنندگان 39 پسر (20 تا 24 سال) بودند. ابزارها شامل برگۀ رضایت آگاهانه، پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، ابزار زمان واکنش دوگانه، نرم‌افزار استروپ، پرسشنامۀ مقیاس آنالوگ دیداری (VAS-F) و دستگاه ...
بیشتر
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو روش tDCS آندی و کاتدی مغز و ناهمزمانی محرک- پاسخ‌ها بر سازگاری عقب‌گرد در شرایط خستگیِ ذهنی حاد بود.روش پژوهش: شرکت‌کنندگان 39 پسر (20 تا 24 سال) بودند. ابزارها شامل برگۀ رضایت آگاهانه، پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، ابزار زمان واکنش دوگانه، نرم‌افزار استروپ، پرسشنامۀ مقیاس آنالوگ دیداری (VAS-F) و دستگاه تحریک جریان مستقیم فراجمجمه‌ای (tDCS) بود. شرکت‌کنندگان در پیش‌آزمون در دو شرایط غیرخستگی و خستگی ذهنی با ابزار زمان واکنش دوگانه آزمون شدند. آزمون‌ها شامل دو محرک-پاسخ دیداری سه‌انتخابی (حروف و رنگ) با ده SOAs مختلف بود. سپس افراد به‌صورت تصادفی در سه گروه تحریک آندال، کاتدال و شم قرار گرفتند مداخله شامل چهار جلسۀ متوالی 20 دقیقه تحریک tDCS بر روی ناحیۀ DLPFCبود. یک روز و 4 روز پس از آخرین جلسۀ تحریک، آزمون‌ها تکرار شد. برای تحلیل استنباطی، از تحلیل واریانس مرکب و آنووای یکراهه در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین SOAs مختلف در زمان پاسخ به محرک اول که نمایشی از سازگاری عقب‌گرد است، تفاوت وجود دارد و در فواصل پایین، زمان پاسخ به محرک اول کمتر است. همچنین بین زمان پاسخ به محرک اول در فواصل بین‌محرکی پایین بین شرایط خستگی و غیرخستگی تفاوت وجود دارد. با این حال، اثرگذاری tDCS کاتدی و آندی بر RT1 بسیار اندک بود. نتیجه‌گیری: به‌طور کلی نتایج نشان داد که حداقل برخی از جنبه‌های مرکزی مربوط به پاسخ می‌تواند به‌صورت موازی پردازش شود. خستگی نیز بر این پردازش موازی تأثیر دارد.
مهدی ملازاده؛ حسن غرایاق زندی؛ محبوبه غیور؛ علی مقدم زاده
چکیده
مقدمه: هدف پژوهش حاضر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه‌ای از قشر حرکتی بر زمان واکنش و عملکرد فوتبالیست‌های ماهر است.روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع مطالعات نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون است. جامعۀ آماری پژوهش فوتبالیست‌های ماهر مرد استان تهران در سال 1401 بودند که 36 تن از آنها به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی ...
بیشتر
مقدمه: هدف پژوهش حاضر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه‌ای از قشر حرکتی بر زمان واکنش و عملکرد فوتبالیست‌های ماهر است.روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع مطالعات نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون است. جامعۀ آماری پژوهش فوتبالیست‌های ماهر مرد استان تهران در سال 1401 بودند که 36 تن از آنها به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه تحریک قشر حرکتی اولیه (12 نفر)، تحریک ساختگی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. مداخلۀ تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه‌ای بدین‌صورت بود که در تحریک قشر حرکتی اولیه الکترودها در آند C3 و کاتد Fp 2 قرار می‌گیرند. برای بررسی و تجزیه‌وتحلیل فرضیه‌های تحقیق، از آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس به همراه آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نرم‌افزار اس پی اس اس نسخۀ 22 جهت تحلیل داده‌ها مورد استفاده قرار گرفت.یافته‌ها: نتایج نشان داد میانگین زمان واکنش پس از تحریک الکتریکی در گروه tDCS قشر حرکتی از 71/58 ± 354/25 به 63/72 ± 256/41 هزارم ثانیه کاهش و میانگین عملکرد از 6/14 ± 46/00به 5/83 ± 68/41 افزایش یافته است که با توجه به سطح معناداری 0/05 تفاوت معنادار در زمان واکنش و عملکرد قابل مشاهده است (0/05>P ).نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که تحریک الکتریکی از قشر حرکتی اولیه بر زمان واکنش و عملکرد فوتبالیست‌های ماهر مؤثر است. از آنجا که پژوهش حاضر روی فوتبالیست‌های ماهر انجام گرفته است، پیشنهاد می‌شود تا حد امکان در تعمیم نتایج به فوتبالیست‌ها و ورزشکاران مبتدی احتیاط شود.
حسین حیدری؛ رخساره بادامی؛ زهره مشکاتی
چکیده
هدف: هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرینات دید ورزشی با و بدون موقعیت ویژه هاکی این لاین بر سرعت و زمان واکنش کل بدن هاکی‌بازان این لاین بود.روش: در این مطالعه نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و دوره پیگیری یک و چهار هفته‌ای انجام گرفت، 60 هاکی‌باز نوآموز پسر با دامنه سنی 15 تا 20 سال، به صورت در دسترس، انتخاب و به صورت تصادفی ...
بیشتر
هدف: هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرینات دید ورزشی با و بدون موقعیت ویژه هاکی این لاین بر سرعت و زمان واکنش کل بدن هاکی‌بازان این لاین بود.روش: در این مطالعه نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و دوره پیگیری یک و چهار هفته‌ای انجام گرفت، 60 هاکی‌باز نوآموز پسر با دامنه سنی 15 تا 20 سال، به صورت در دسترس، انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تمرینات دید ورزشی با موقعیت ویژه هاکی، تمرینات دید ورزشی بدون موقعیت ویژه هاکی و تمرینات موقعیت ویژه هاکی قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، شرکت‌کنندگان به انجام آزمون‌های مورد نظر (سرعت، زمان واکنش کل بدن) پرداختند. مرحله مداخله به مدت نه هفته و هر هفته 2 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه به طول انجام یافت که گروه‌ها به تمرینات مربوطه پرداختند. در مرحله پس آزمون که دقیقا پس از آخرین جلسه تمرینی اجرا شد، و در مراحل پیگیری بعد از یک و چهار هفته بی‌تمرینی اجرا شد شرکت‌کنندگان همانند مرحله پیش آزمون به انجام آزمون‌های مورد نظر نمودند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرینات دید ورزشی با و بدون موقعیت ویژه و تمرینات موقعیت ویژه هاکی بر بهبود مهارت‌های سرعت و زمان واکنش کل بدن هاکی‌بازان این لاین تاثیر معنی‌داری دارد. دیگر نتایج حاکی از برتری (اندازه اثر بیشتر) تمرینات دید ورزشی با موقعیت ویژه نسبت به تمرینات دیگر بود.
کامبیز نوری؛ سیده ناهید شتاب بوشهری؛ محمدرضا دوستان
چکیده
با توجه به اهمیت آماده‌سازی در پاسخ به دو محرک در موقعیت‌های گوناگون ورزشی، هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر زمان پیش‌دوره و فواصل زمانی بین دو محرک در دورۀ بی‌پاسخی روانشناختی در ورزشکاران بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی با طرح درون‌گروهی بود و از نظر هدف در حوزة پژوهش‌های بنیادی-کاربردی است. بدین‌منظور 50 نفر از دانشجویان ...
بیشتر
با توجه به اهمیت آماده‌سازی در پاسخ به دو محرک در موقعیت‌های گوناگون ورزشی، هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر زمان پیش‌دوره و فواصل زمانی بین دو محرک در دورۀ بی‌پاسخی روانشناختی در ورزشکاران بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی با طرح درون‌گروهی بود و از نظر هدف در حوزة پژوهش‌های بنیادی-کاربردی است. بدین‌منظور 50 نفر از دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز با دامنة سنی 45/47±1/22 سال به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده لپ‌تاپ ایسوز با قدرت پردازش پنج‌هسته‌ای، پرسشنامۀ دست برتری ادینبورگ، نرم‌افزار و سخت‌افزار ابزار سنجش دورة بی‌پاسخی روانشناختی بود. شرکت‌کنندگان به دو محرک دیداری (انتخابی) که به فاصلۀ زمانی کمی از هم ارائه می‌شدند، با سریع‌ترین شکل ممکن پاسخ می‌دادند. آزمون‌ها به‌صورت تکلیف دوگانه و تکلیف تکی در پیش‌دوره‌های 1، 2، 4 و8 ثانیه و فاصله‌های بین‌محرکی 100، 250، 500 و 800 میلی‌ثانیه به‌صورت تصادفی گرفته شد. داده‌ها با استفاده از میانگین، انحراف معیار و تحلیل واریانس درون‌گروهی در سطح معناداری (05/0P <) تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد که اثر زمان پیش‌دوره و فاصلة زمانی بین دو محرک معنادار بود. پیش‌دوره‌های 1 ثانیه و فاصلة 100 میلی‌ثانیه بین دو محرک بیشترین دورۀ بی‌پاسخی روانشناختی و پیش‌دورۀ 8 ثانیه و فاصلة بین دو محرک 800 میلی‌ثانیه کمترین دورة بی‌پاسخی روانشناختی را در پی داشت. این مطالعه نشان داد که الگوی دورۀ بی‌پاسخی روانشناختی در شناختن مراحل پردازش اطلاعات به‌وسیلة دستکاری تجربی در فرایندهای آماده‌سازی، تحت تأثیر قرار می‌گیرد. در تقابل با تصور عمومی مبنی بر اینکه زمان آماده‌سازی روی فرایندهای پیشحرکتی عمل می‌کند، در پژوهش حاضر زمان آماده‌سازی در فرایندهای دیرهنگام حرکتی عمل کرده و وجود تنگنای پردازش را در تکالیف دوگانه تأیید می‌کند.
نسترن نادری راد؛ شهزاد طهماسبی بروجنی
چکیده
از جمله مداخلات روانشناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت عملکرد حرکتی و ورزشی افراد، خودگفتاری است. لذا، تحقیق حاضر، با هدف بررسی اثربخشی خودگفتاری انگیزشی بر اجرای تکلیف ثانویه (زمان واکنش افتراقی)، انجام شد. از میان 160 دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی دانشگاه تهران، 30 نفر در این پژوهش مشارکت داشتند که به‌صورت تصادفی به دو گروه کنترل و ...
بیشتر
از جمله مداخلات روانشناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت عملکرد حرکتی و ورزشی افراد، خودگفتاری است. لذا، تحقیق حاضر، با هدف بررسی اثربخشی خودگفتاری انگیزشی بر اجرای تکلیف ثانویه (زمان واکنش افتراقی)، انجام شد. از میان 160 دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی دانشگاه تهران، 30 نفر در این پژوهش مشارکت داشتند که به‌صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. مداخله، دو بار در روز و به مدت یک دقیقه انجام گرفت. گروه تحت مداخله در مرتبۀ اول تکلیف اولیۀ راه رفتن روی تردمیل را با سرعتی آهسته انجام دادند، درحالیکه تکلیف ثانویه (زمان واکنش افتراقی) را در 10 کوشش انجام دادند. مرتبۀ دوم نیز به همین صورت برگزار شد، با این تفاوت که گروه تحت مداخله 15 ثانیه قبل از اجرای تکلیف ثانویه، خودگفتاری انگیزشی را برای خود اعلام کرد و گروه کنترل بدون هیچ مداخله‌ای آزمون را اجرا کرد. نتایج t همبسته در گروه تحت مداخله نشان داد که خودگفتاری انگیزشی به کاهش معنادار زمان واکنش افتراقی منجر شد (001/0=P). همچنین نتایج یو مان-ویتنی در پس‌آزمون نشان داد که زمان واکنش گروه تحت مداخلۀ خودگفتاری به‌طور معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (002/0=P).
احمد نیک روان؛ رسول حمایت طلب؛ فضل‌الله باقرزاده
چکیده
تأثیر وزن و نیرو از عوامل مهم سازماندهی و اجرای تکالیف زمان واکنش است. افراد مسن با افزایش وزن با این متغیر درگیرند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر افزایش وزن اندام بر بخشهای پیشحرکتی و حرکتی زمان واکنش ساده و افتراقی مردان جوان و مسن است. از آزمودنیها (16 نفر گروه جوان و 16 نفر گروه مسن) خواسته شد تا در پاسخ به محرکهای شنیداری ...
بیشتر
تأثیر وزن و نیرو از عوامل مهم سازماندهی و اجرای تکالیف زمان واکنش است. افراد مسن با افزایش وزن با این متغیر درگیرند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر افزایش وزن اندام بر بخشهای پیشحرکتی و حرکتی زمان واکنش ساده و افتراقی مردان جوان و مسن است. از آزمودنیها (16 نفر گروه جوان و 16 نفر گروه مسن) خواسته شد تا در پاسخ به محرکهای شنیداری (ساده و افتراقی)، حرکت فلکشن ساعد را انجام دهند. در 50 درصد از کوششهای انجامگرفته وزن اندام 2/1 کیلوگرم افزایش یافت و در همة کوششهای انجامگرفته، زمان واکنش و تنش عضلانی به‌وسیلة دستگاه الکترومیوگرام ثبت شد. نتایج آزمون تحلیل نشان داد که تأثیرات اصلی هر سه فاکتور افزایش وزن اندام، افزایش تعداد محرک و سن بر بخش پیشحرکتی معنادار است. در بخش حرکتی، اثر افزایش تعداد محرک از حالت ساده به افتراقی معنادار نبود (77/0 = P). با این حال تأثیرات تعاملی بین افزایش وزن اندام و سن معنادار بود (002/0 = P). این یافته‌ها بیان میکنند عواملی که موجب تغییر در اینرسی اندام و به‌طور کلی عوامل حرکتی میشوند، علاوهبر درگیر کردن بخش حرکتی، همزمان بخشی از فرایندهای پیشحرکتی را نیز تحت تأثیر قرار میدهند.
مسلم رحمانی؛ علی حیرانی؛ هادی یدیتبار
چکیده
با افزایش سن تغییراتی در عملکرد شناختی نظیر پیش‌بینی و زمان واکنش در افراد رخ میدهد. به‌نظر میرسد فعالیت منظم فرد در طول عمر به تأخیر اجرای این عوامل بستگی دارد. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس بر بهبود عملکرد شناختی سالمندان مرد غیرفعال شهر کرمانشاه بود. 40 مرد سالمند غیرفعال با میانگین سنی 54/6±15/72 سال، از مراکز ...
بیشتر
با افزایش سن تغییراتی در عملکرد شناختی نظیر پیش‌بینی و زمان واکنش در افراد رخ میدهد. به‌نظر میرسد فعالیت منظم فرد در طول عمر به تأخیر اجرای این عوامل بستگی دارد. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس بر بهبود عملکرد شناختی سالمندان مرد غیرفعال شهر کرمانشاه بود. 40 مرد سالمند غیرفعال با میانگین سنی 54/6±15/72 سال، از مراکز نگهداری سالمندان شهر کرمانشاه انتخاب، و به‌صورت کاملاً تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در ادامه گروه آزمایش به مدت 8 هفته پروتکل تمرینی پیلاتس را اجرا کردند. هر دو گروه در پیش‌آزمون و پس‌آزمون عملکرد شناختی، شرکت داده شدند. دادههای پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از t همبسته، و مقایسۀ پسآزمونهای دو گروه با استفاده از t مستقل تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها نشان داد گروه تمرینی پیلاتس افزایش معناداری در عملکرد وضعیت شناختی و زمان واکنش در مرحلۀ پس‌آزمون نسبت به گروه کنترل داشت (P<0.05)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه در عملکرد پیش‌بینی مشاهده نشد. الگوی یافته‌های حاضر نشان میدهد که تمرینات پیلاتس می‌تواند موجب بهبود عملکرد شناختی سالمندان شود.
حمید صالحی؛ احمدرضا موحدی؛ غلامعلی قاسمی کهریزسنگی؛ عدنان غضنفری
دوره 3، شماره 2 ، آبان 1390، ، صفحه 45-64
چکیده
هدف از تحقیق حاضر، مقایسة سطح و الگوی نیازهای توجه سرویس پرشی والیبال با استفاده از روش زمان واکنش کاوش بود. چهارده بازیکن والیبال نخبه و جوان، 60 سرویس را با دست برتر خود اجرا کردند. اجرای سرویس به عنوان تکلیف اصلی و زمان واکنش کاوش کلامی که در چهار موقعیت ارائه می شد، به عنوان تکلیف ثانویه اندازه گیری شد. نتایج بیانگر الگوی غیرخطی در ...
بیشتر
هدف از تحقیق حاضر، مقایسة سطح و الگوی نیازهای توجه سرویس پرشی والیبال با استفاده از روش زمان واکنش کاوش بود. چهارده بازیکن والیبال نخبه و جوان، 60 سرویس را با دست برتر خود اجرا کردند. اجرای سرویس به عنوان تکلیف اصلی و زمان واکنش کاوش کلامی که در چهار موقعیت ارائه می شد، به عنوان تکلیف ثانویه اندازه گیری شد. نتایج بیانگر الگوی غیرخطی در نیازهای توجه اجرای سرویس بود، به این صورت که زمان های واکنش به ترتیب، پیش از پرتاب (موقعیت کاوش اول) و فرود (موقعیت کاوش چهارم) بیشترین، و در گام برداشتن به جلو (موقعیت کاوش دوم) و پیش از ضربه (موقعیت کاوش سوم) به-ترتیب کمتر از دو موقعیت دیگر بود. بنابر نتایج، سطح توجه در سرویس های ناموفق کمتر از موفق بود. درحالی که الگوی نیازهای توجه این دو مشابه بود. استدلال ما این بود که احتمالاً یکی از دلایل از دست رفتن سرویس نقصان توجه است.
مهدی شهبازی؛ علی پشابادی؛ حسین عابدینی پاریزی
دوره 3، شماره 2 ، آبان 1390، ، صفحه 65-80
چکیده
زمان واکنش، یکی از مهارت های روانی – حرکتی تعیین کننده در نتایج ورزشکاران و همچنین زندگی روزمره است. عوامل اثرگذار بر زمان واکنش به دو دستة ارثی (ژنتیکی) و محیطی تقسیم می شوند که از بین آنها، عوامل روانشناختی و توانایی های ذهنی به دلیل ماهیت شناختی زمان واکنش اهمیت بیشتری دارند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطة زمان واکنش با بهرة هوشی ...
بیشتر
زمان واکنش، یکی از مهارت های روانی – حرکتی تعیین کننده در نتایج ورزشکاران و همچنین زندگی روزمره است. عوامل اثرگذار بر زمان واکنش به دو دستة ارثی (ژنتیکی) و محیطی تقسیم می شوند که از بین آنها، عوامل روانشناختی و توانایی های ذهنی به دلیل ماهیت شناختی زمان واکنش اهمیت بیشتری دارند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطة زمان واکنش با بهرة هوشی و اضطراب ورزشکاران سطوح مختلف بود. این ارتباط از طریق روش همبستگی در 85 آزمودنی که در سه گروه ورزشکار نخبه، غیرنخبه و غیرورزشکار بودند، بررسی شد. برای سنجش اضطراب، از پرسشنامة اسپیلبرگر، برای سنجش هوش از ماتریس های پیش روندة ریون و برای سنجش زمان واکنش از دستگاه زمان واکنش استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و همبستگی پیرسون برای تحلیل آماری استفاده شد. نتایج نشان داد بین هوش و زمان واکنش انتخابی و نیز بین اضطراب حالتی و زمان واکنش انتخابی همبستگی معنادار منفی وجود دارد. ارتباط بین زمان واکنش ساده و اضطراب صفتی نیز معنادار بود. نتایج این تحقیق از فرضیة یو وارونه حمایت می‌کند، ضمن اینکه تأییدکنندة مداخلة بیشتر هوش با پیچیده شدن تکلیف بود.
