مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
علی اکبر جابری مقدم؛ احمد فرخی؛ مصطفی خانی
چکیده
بوکس یکی از ورزش‌های سازمان‌یافتۀ پربرخورد است که پیروزی در آن در دو سطح آماتور و حرفه‌ای با ضربات هدفمند و مکرر به بدن و سر حریف به‌دست می‌آید، ازاینرو آسیب سر ناشی از ضربه در بوکسورها دور از انتظار نیست. ممکن است به‌هنگام وقوع این آسیب، با وجود سالم بودن همۀ قابلیت‌های شناختی، بهره‌وری شناختی کلی از بی‌توجهی، تمرکز ناقص و ...
بیشتر
بوکس یکی از ورزش‌های سازمان‌یافتۀ پربرخورد است که پیروزی در آن در دو سطح آماتور و حرفه‌ای با ضربات هدفمند و مکرر به بدن و سر حریف به‌دست می‌آید، ازاینرو آسیب سر ناشی از ضربه در بوکسورها دور از انتظار نیست. ممکن است به‌هنگام وقوع این آسیب، با وجود سالم بودن همۀ قابلیت‌های شناختی، بهره‌وری شناختی کلی از بی‌توجهی، تمرکز ناقص و خستگی متعاقب متضرر شود. بنابراین هدف تحقیق بررسی اختلالات توجه در بوکسورهای آماتور بود. جامعۀ آماری این مطالعه، بوکسورهای فعال شهر تهران و آزمودنی‌های تحقیق حاضر 30 بوکسور آماتور مرد باسابقه (1/3±24 ساله) با تجربه‌ای بیش از چهار سال به‌عنوان گروه آزمایش؛ و 30 بوکسور آماتور مرد مبتدی (2/4±25 ساله) با سابقۀ کمتر از یک سال و 30 دوندۀ مرد 400 و 800 متر (7/2±24 ساله) به‌عنوان گروه کنترل بودند. برای ارزیابی توجه از فرم S3 آزمون توجه مداوم داف تحت سیستم آزمون وینا استفاده شد. در این آزمون ردیفی از هفت مثلث در فاصله‌های زمانی نامنظم بر روی صفحه‌ی نمایشگر ظاهر می‌شود و زمانی‌که تعداد سه مثلث رو به پایین باشد، آزمودنی باید کلید واکنش را با حداکثر سرعت فشار دهد. در این آزمون که در مدت 35 دقیقه اجرا می‌شود، در هر ثانیه یک محرک ظاهر می‌شود. داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری و در سطح معناداری 05/0 بررسی شد. یافتهها نشان داد که در هیچ‌یک از متغیرهای مورد بررسی تفاوت معناداری بین گروه‌ها وجود ندارد (05/0 >P)؛ بدین معنا که حتی دوره‌های طولانی‌تر از چهار سال بوکس آماتور موجب ایجاد اختلال در مؤلفه‌های توجه نمی‌شود. نتیجه‌گیری می‌شود که شدت ضربات واردشده در بوکس آماتور به‌حدی نمی‌رسد که حداقل در قسمت‌هایی که توجه را کنترل می‌کنند سبب ایجاد آسیب مغزی شود.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
ابوالفضل شایان؛ فضل اله باقرزاده؛ مهدی شهبازی؛ سیروس چوبینه
چکیده
تقریباً همة ما به نقش پررنگ فعالیت ورزشی در بسیاری از جنبههای زندگی روزمره و تا حدودی عملکردهای شناختی آگاهیم، ولی مسئلهای که اخیراً ذهن محققان را درگیر کرده، بررسی تأثیر انواع مختلف فعالیتهای ورزشی بر عملکردهای شناختی و از طرف دیگر سازوکارهای واسطهای این اثر است. ازاینرو هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر دو نوع فعالیت ...
بیشتر
تقریباً همة ما به نقش پررنگ فعالیت ورزشی در بسیاری از جنبههای زندگی روزمره و تا حدودی عملکردهای شناختی آگاهیم، ولی مسئلهای که اخیراً ذهن محققان را درگیر کرده، بررسی تأثیر انواع مختلف فعالیتهای ورزشی بر عملکردهای شناختی و از طرف دیگر سازوکارهای واسطهای این اثر است. ازاینرو هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر دو نوع فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی بر میزان توجه و عامل رشد عصبی مشتقشده از مغز (BDNF) دانشجویان کمتحرک بود. به این منظور از میان دانشجویان دانشگاه تهران، 46 دانشجوی کمتحرک (میانگین سنی 8/1 ± 3/24)، براساس پیشآزمون استروپ در سه گروه استقامتی، مقاومتی و کنترل توزیع شدند و بعد از نمونهگیری خونی، تمرینات خود را براساس پروتکل تمرین استقامتی و مقاومتی مخصوص به خود، به مدت 5 هفته ادامه دادند. در پایان، آزمون استروپ و نمونهگیری خونی، بهمنظور حذف آثار موقت تمرین، حداقل 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین بهعمل آمد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمونهای کلوموگروف – اسمیرنوف برای تعیین طبیعی بودن توزیع دادهها، از تی زوجی، تحلیل واریانس یکراهه، تحلیل واریانس چندمتغیره، آزمون تعقیبی دانت و ضریب همبستگی پیرسون، در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد. نتایج نشان داد پیشرفت معناداری در زمان پاسخ به آزمون استروپ در هر دو گروه استقامتی و مقاومتی رخ داده است، ولی بیان BDNF فقط در گروه استقامتی بهصورت معناداری افزایش یافت (05/0 P<). در مورد هیچ یک از متغیرها، گروه کنترل پیشرفتی از خود نشان نداد (05/0 P>). همچنین نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین اثرگذاری دو فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی، بر زمان پاسخ به آزمون استروپ و همچنین بیان BDNF وجود نداشت (05/0 P<). همبستگی بین تغییرات زمان پاسخ به آزمون استروپ و بیان BDNF نیز از نظر آماری معنادار نبود (05/0 P>). بهطور کلی یافتههای این تحقیق نشان داد که فعالیت ورزشی میتواند به بهبود عملکردهای شناختی منجر شود، ولی در پاسخ به اینکه چه فعالیتی مثمرثمرتر است، تفاوت معناداری بین فعالیت استقامتی و مقاومتی مشاهده نشد.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
حسن محمدزاده؛ محمد علی نظری؛ ماندانا حیدری
چکیده
تعادل فیزیکی یکی از عوامل مهم در فعالیتهای روزانه و ورزشی است. تعادل پویا به توانایی حفظ توازن در نیروهای وارد بر بدن در ورزش بسیار حائز اهمیت است و افزایش آن عملکرد حرکتی و ورزشی را بهبود می‌بخشد. هدف این تحقیق تعیین آثار تمرینات نوروفیدبک بر تعادل پویای مردان جوان است. بیست‌وچهار دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی پسر داوطلبانه در ...
بیشتر
تعادل فیزیکی یکی از عوامل مهم در فعالیتهای روزانه و ورزشی است. تعادل پویا به توانایی حفظ توازن در نیروهای وارد بر بدن در ورزش بسیار حائز اهمیت است و افزایش آن عملکرد حرکتی و ورزشی را بهبود می‌بخشد. هدف این تحقیق تعیین آثار تمرینات نوروفیدبک بر تعادل پویای مردان جوان است. بیست‌وچهار دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی پسر داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و در یک طرح دوسوکور شامل گروه کنترل و تجربی سازماندهی شدند. شرکتکنندهها در گروه تجربی در تمرینات نوروفیدبک شامل بازداری امواج مغزی4 -7 هرتز و تقویت امواج 15-18 هرتز در نقاط (01,02) در ناحیۀ خلفی مغز به مدت 10 جلسه و هر جلسه سی دقیقه شرکت کردند. گروه کنترل در همان شرایط قرار گرفتند، اما فقط امواج ضبط‌شدۀ تمرینات گروه تجربی را به‌عنوان تمرین مشاهده کردند. آزمون ثبت امواج مغزی و تعادل پویا در مرحلۀ پیش از تمرین، جلسات پنجم و دهم از هر دو گروه بهعمل آمد. نتایج آزمون‌‌ها نشان داد د میزان تعادل گروه تجربی در جلسۀ پنجم و پس‌آزمون بهصورت معناداری افزایش یافته بود. یافتههای تحقیق نشان می‌دهد تمرینات نوروفیدبک میتواند تعادل پویای مردان جوان را بهبود بخشد. پیشنهاد می‌شود از این تمرینات برای افزایش تعادل پویای ورزشکاران استفاده شود.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
خدیجه ایران دوست؛ مرتضی طاهری؛ علی ثقة الاسلامی
چکیده
تحقیق حاضر تأثیر فعالیت بدنی بر حافظه و تعادل مردان سالمند را بررسی می‌کند. تعداد اعضای نمونۀ تحقیق حاضر پانزده نفر برای هر گروه است که داوطلبانه از بین جامعۀ آماری انتخاب شدند. برنامۀ تمرین در آب در این تحقیق شامل 18 جلسۀ تمرینی، هر جلسه به مدت 45 دقیقه بود. از تمرینات یوگا نیز بهمنظور آرام‌سازی ذهنی مردان سالمند استفاده شد. بهمنظور ...
بیشتر
تحقیق حاضر تأثیر فعالیت بدنی بر حافظه و تعادل مردان سالمند را بررسی می‌کند. تعداد اعضای نمونۀ تحقیق حاضر پانزده نفر برای هر گروه است که داوطلبانه از بین جامعۀ آماری انتخاب شدند. برنامۀ تمرین در آب در این تحقیق شامل 18 جلسۀ تمرینی، هر جلسه به مدت 45 دقیقه بود. از تمرینات یوگا نیز بهمنظور آرام‌سازی ذهنی مردان سالمند استفاده شد. بهمنظور بررسی وضع حافظۀ آزمودنیها پس از اعمال مداخلۀ تمرینی از آزمون حافظۀ وکسلر استفاده شد. از آزمون بالا و پایین رفتن از صندلی برای اندازهگیری تعادل پویا استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرینات هوازی و یوگا تأثیر مثبت بر حافظۀ کلی (003/0P=) و تعادل پویای (01/0P=) مردان سالمند داشته است. در حالت کلی استنتاج شد که اتخاد برنامههای منتخب تمرینی برای گروه سنی سالمندان بهویژه ورزش در آب که از حیث آسیبدیدگی کمترین پتانسیل را بههمراه دارد، بسیار حائز اهمیت است.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
محمدرضا قاسمیان مقدم؛ حمیدرضا طاهری
چکیده
تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر موقعیت تحت فشار و دستورالعمل توجه بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز انجام گرفت. بدین منظور شانزده نفر از بازیکنان تنیس روی میز در چهار حالت با انواع متفاوت دستورالعمل توجه و موقعیت تحت فشار بررسی شدند. آزمون شامل یک تکلیف تنیس روی میز بود که در آن محل فرود ضربه براساس رنگ توپ از قبل مشخص بود و افراد می‌بایست ...
بیشتر
تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر موقعیت تحت فشار و دستورالعمل توجه بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز انجام گرفت. بدین منظور شانزده نفر از بازیکنان تنیس روی میز در چهار حالت با انواع متفاوت دستورالعمل توجه و موقعیت تحت فشار بررسی شدند. آزمون شامل یک تکلیف تنیس روی میز بود که در آن محل فرود ضربه براساس رنگ توپ از قبل مشخص بود و افراد می‌بایست ضربۀ تاپ اسپین را روی توپ‌هایی که با پیچ زیر و به‌وسیلۀ دستگاه ارسال می‌شد اجرا می‌کردند. دستورالعمل توجه افراد برحسب استفاده از نشانه‌های مرتبط و نامرتبط با تکلیف متفاوت بود و شرایط تحت فشار از طریق رتبه‌بندی و جایزۀ نقدی تغییر می‌کرد. عملکرد افراد از طریق سنجش دقت ضربات در اصابت به اهداف معین و زمان واکنش کلامی در پاسخ به دستورالعمل توجه مورد نظر، ارزیابی شد. بهمنظور تحلیل دادهها از تحلیل واریانس دوعاملی با اندازه‌های تکراری برای هر کدام از متغیرها استفاده شد. نتایج حاکی از نبود تفاوت معنادار در عملکرد افراد در مراحل مختلف آزمون بود (5/0< P ). تنها تفاوت معنادار مشاهده‌شده در مراحل آزمون مربوط به اثر اصلی موقعیت تحت فشار بر زمان واکنش کلامی بود که با افزایش موقعیت تحت فشار، زمان واکنش کلامی افزایش می‌یافت (5/0> P ). بهطور کلی یافتههای تحقیق نشان داد که در موقعیت تحت فشار صرف‌نظر از نوع دستورالعمل توجه، کارایی عملکرد کاهش یافت.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
احمد قطبی ورزنه؛ مهدی ضرغامی؛ علیرضا بهرامی
چکیده
هدف از مطالعۀ حاضر بررسی پایایی و روایی آزمونهای بالینی عملکرد تعادلی در کم‌شنوایان با سطح شنوایی متوسط است. در این تحقیق توصیفی - پیماشی با اندازهگیری تکراری، 220 فرد کم‌شنوا با هوش طبیعی و با سطح شنوایی متوسط به‌عنوان نمونۀ آماری از کلیۀ کم‌شنوایان و ناشنوایانی که در مسابقات کشوری در شهر اراک شرکت کرده بودند، انتخاب شدند. ...
بیشتر
هدف از مطالعۀ حاضر بررسی پایایی و روایی آزمونهای بالینی عملکرد تعادلی در کم‌شنوایان با سطح شنوایی متوسط است. در این تحقیق توصیفی - پیماشی با اندازهگیری تکراری، 220 فرد کم‌شنوا با هوش طبیعی و با سطح شنوایی متوسط به‌عنوان نمونۀ آماری از کلیۀ کم‌شنوایان و ناشنوایانی که در مسابقات کشوری در شهر اراک شرکت کرده بودند، انتخاب شدند. ابزار اندازهگیری، پرسشنامۀ هوش ناوابسته به فرهنگ کتل فرم 3 و آزمونهای بالینی عملکرد حرکتی بود. بعد از بررسی نرمال بودن دادهها، از آزمونهای ضریب همبستگی درون‌طبقهای و بین‌طبقهای و تحلیل عاملی برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده شد. یافتهها پایایی آزمونهای رساندن انگشت اشارۀ دست برتر (79/0=ICC) و غیربرتر (81/0=ICC) به بینی، بلند شدن از صندلی و راه رفتن (76/0=ICC) و آزمون راه رفتن پاشنه- پنجه (87/0=ICC) را نشان داد. ولی آزمونهای ایستادن روی پای برتر و غیربرتر با چشم باز و بسته (75/0>ICC) پایا نبودند. روایی آزمونهای بالینی عملکرد تعادلی با استفاده از تحلیل عاملی تأیید شد. بهطور کلی آزمون رساندن انگشت اشارۀ دست برتر و غیربرتر به بینی، آزمون بلند شدن از روی صندلی و راه رفتن و آزمون راه رفتن پاشنه- پنجه به‌عنوان باثبات‌ترین آزمون موجود در ارزیابی تعادل و هماهنگی در کم‌شنوایان در نظر گرفته می‌شود.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
جان بابا آقایی نژاد؛ سالار فرامرزی؛ محمد کریمی
چکیده
براساس یافتههای روان‌شناسان برای اینکه بتوان فردی را کم‌توان ذهنی قلمداد کرد، تنها داشتن بهرۀ هوشی پایین‌تر از متوسط کافی نیست، بلکه این افراد در رفتارهای سازشی، مشکلات ملموس و مشخصی دارند. تحقیق در زمینۀ رفتارهای سازشی برای افراد با نیازهای ویژه سودمند است و برای اینکه کودکان کم‌توان ذهنی بتوانند خود را با زندگی اجتماعی سازگار ...
بیشتر
براساس یافتههای روان‌شناسان برای اینکه بتوان فردی را کم‌توان ذهنی قلمداد کرد، تنها داشتن بهرۀ هوشی پایین‌تر از متوسط کافی نیست، بلکه این افراد در رفتارهای سازشی، مشکلات ملموس و مشخصی دارند. تحقیق در زمینۀ رفتارهای سازشی برای افراد با نیازهای ویژه سودمند است و برای اینکه کودکان کم‌توان ذهنی بتوانند خود را با زندگی اجتماعی سازگار کنند می‌بایست مهارت‌های آنها در زمینۀ رفتار سازشی بهبود یابد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر نه تا پانزده‌سالۀ شهرستان لردگان انجام گرفت. بدین منظور از بین 156 دانش‌آموز کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر، بهصورت تصادفی ساده 28 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (7 پسر، 7 دختر) و کنترل (7 پسر، 7 دختر) گمارده شدند. پرسشنامۀ رفتار سازشی واینلند (1965)، به‌عنوان پیشآزمون روی دو گروه اجرا شد. سپس فعالیت ورزشی به‌عنوان برنامة مداخله‌ای به مدت دو ماه و هر هفته 3 جلسه (45 دقیقه‌ای) روی گروه آزمایش اجرا شد. داده‌هابا استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس با بهره‌گیری از نرم‌افزار spss تجزیهوتحلیل شد (05/0>P). یافتهها نشان داد که بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل در رفتار سازشی و خرده‌مهارت‌های اجتماعی شدن، ارتباط، جابه‌جایی و حرکتی، خودیاری در پوشیدن، خودیاری عمومی و خودیاری در خوردن تفاوت معنادار آماری (05/0>P) وجود داشت. اما در خرده‌مهارت‌های مسائل شغلی و خودرهبری تفاوت معنادار مشاهده نشد که نشان می‌دهد اجرای یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی در بعضی خرده‌مهارت‌های آن در دانش‌آموزان گروه آزمایش مؤثر بوده است که از این شیوه میتوان در توانبخشی و آموزش کودکان کم‌توان ذهنی بهره برد.
مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I
محمد حسین قهرمانی؛ محمد علی بشارت؛ سیدرضا عطارزاده حسینی؛ علی اکبرنژاد
چکیده
یکی از عوامل مهم اثرگذار بر اجرای موفق در رقابتهای ورزشی، چگونگی کنار آمدن با استرس است. به همین منظور هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیر شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس ورزشی بر منابع استرس حاد و کورتیزول بزاقی کشتیگیران بود. با توجه به معیارها و متغیرهای این تحقیق از بین 270 کشتی‌گیر فعال در سطح کشوری، 30 نفر با توجه به نقطۀ برش ...
بیشتر
یکی از عوامل مهم اثرگذار بر اجرای موفق در رقابتهای ورزشی، چگونگی کنار آمدن با استرس است. به همین منظور هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیر شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس ورزشی بر منابع استرس حاد و کورتیزول بزاقی کشتیگیران بود. با توجه به معیارها و متغیرهای این تحقیق از بین 270 کشتی‌گیر فعال در سطح کشوری، 30 نفر با توجه به نقطۀ برش پرسشنامۀ سبکهای مقابله با استرس در دو گروه رویارویی و اجتنابی در این تحقیق شرکت کردند. از شرکتکنندهها خواسته شد پرسشنامۀ منابع استرس حاد کشتی را تکمیل کرده و در مرحلۀ جمع‌آوری بزاق برای اندازهگیری سطح کورتیزول بزاقی شرکت کنند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که مقادیر منابع استرس حاد در بین کشتیگیران رویارویی نسبت به گروه اجتنابی بهصورت معناداری بیشتر است (001/0=P). همچنین سطح کورتیزول بزاقی گروه اجتنابی نسبت به گروه مقابل به شکل معناداری پایین‌تر بود (012/0=P). با استناد به نتایج این تحقیق میتوان گفت که شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس بر میزان ادراک استرس از منابع استرس حاد و سطح کورتیزول بزاقی کشتیگیران تأثیر می‌گذارد. از نتایج این تحقیق میتوان در آموزش شیوههای مختلف کنار آمدن با استرس ورزشی به کشتیگیران برای کاهش فشار روانی رقابتها استفاده کرد.
